Snow, rain and cold

Tineke is back on Belgian soil...

Asante sana for this great experience once again!

yours truly

a different look at Egypt

pictorial Egypt as you know it

Impressions

Back from the White Desert trip and from the Nile Cruise and papers full of impressions. I don't think I need to elaborate on the impressive sightseeing since I assume the majority has a pretty good vision on that. But what I do want to share with you is the atmosphere, the people and some of the habits.

+ First of all: in Cairo we saw quite some men with a strange darker place on their forehead. We tried to guess, but my friend Ali enlightened us with the truth. This strange dot is a prayer mark.

+ Men in Cairo: from 'pssst', to 'hi, sweetie' and from 'I want to sleep with you' to ' touching your but'. In the latter case I gave the young boy a scare by yelling haram in the middle of the street so the community pressure would take action. Mission accomplished.

+ A camel is referred to as the ship of the desert for his way of walking.

+ Each year the equivalent of the entire Belgian population visits Egypt. Mass tourism is the word in some places.

+ I was offered half of the White Desert as a wedding gift...

+ Walking through a souk means getting asked every other centimeter if you want to buy this or that. It is not that bad as they say. The third 'no' is the right one. One would think: why do I always need to say this three times, did they not get me the first time. Of course they did, but three is the magic number in the Islam. The key to all of this is to stay calm, but firm and to not to loose your temper. And he, I've just spent 4 months in hakuna matata Kenia. LOL!

Masir

of Egypte. Ik ben in Cairo. Waw, wat een stad. Volgebouwd, maar mooi. Echt, een hele fijne stad. Vandaag is het Slachtfeest en dat hebben we op straat kunnen zien. Pootjes waar het vel nog snel van afgeschraapt wordt, beenderen op een hoopje en bloedplassen vermijden.

We zagen enkel nog maar het oude Cairo of het Koptische gedeelte en de citadel. Morgen naar de piramiden. Spannend!

Indrukken Ethiopie

- Ethiopie volgt de Juliaanse kalender en staat dus 6 uur, 8 dagen, bijna 8 maanden en 8 jaar achter. Tevens is de eerste maand van het jaar september en tellen zij 12 maanden van 30 dagen en een 13e maand van 5 of 6 dagen, afhankelijk van een schrikkeljaar. We zijn vandaag dus "3 van de 3e maand 2003".

- Het nationale voedsel hier in injera of firfir. Het ziet eruit als een spons (je kan het zien op een van de foto's voorgaand bericht). De eerste keer dat het op mijn bord lag, dacht ik dat het een opgerold sponsachtig doekje was om mijn handen aan af te kuisen. Hilariteit de volgende dagen toen we ontdekten dat het om te eten is.

- Ethiopiers hebben soms een verstokte adem terwijl ze praten. Heel vreemd.

- Onze chauffeur wist zijn toeter te vinden. Eerst werd ik er nerveus van, maar ik zag ook wel dat als hij die niet gebruikte de weggebruikers gewoon omver zouden gereden worden. Een geasfalteerde weg hier is niet noodzakelijk voor auto's immers. Eerder voor kamelen, paard en kar, varkens en kroost biggetjes, schapen en geiten, overstekende koeien, meisjes met waterbidons op de rug, jongens met hout over de schouder, schoolkinderen, ...

Ethiopia in a nutshell

Ongelooflijk maar waar. Na dagen 45 minuten wachten tot yahoo opende, heb ik in de straat dicht tegen La Source Guesthouse snel internet gevonden. Ik kan dus nog es iets schrijven. Ik kan het weliswaar niet zelf zien, want ze bannen hier blogs de toegang precies, ma bon, schrijven kunnen we, dus we zijn content met wat we hebben.

Christophe is intussen opnieuw op Belgische bodem en ik ben nog een paar dagen in de verzengdende hitte van Addis. Zondagnacht vlieg ik naar Cairo om daar de zus Saar en de mama te ontmoeten. Familiereunie, halve, in het buitenland.

De eerste dag hebben we Addis Ababa verkend. Ik had al een paar indrukken neergepend, maar wat ik nog vergat te vermelden was het kleine museum we bezochten. Muren vol foto's opgedragen aan de slachtoffers van Red Terror uit de communistische Derg-periode olv Mengistu. Deze laatste is nog steeds niet terechtgesteld voor zijn misdaden. Hij resideert immers in Zimbabwe en dat land erkent het ICC niet. Straf. Nog straffer is dat de mensen hoer nog steeds schrik hebben om voluit uit te komen voor hun mening. Ze zien nog overal spionnen en houden hun mond. Vrije verkiezingen? Ja.... mja dus.

De dag erna zijn we de gehele dag in de weer geweest om een tien-daagse tour te betalen. De mastercard van Christophe wou niet meewerken. Een tour zeg je? Ja zeker, we hadden hier na de eerste dag al snel door dat het niet zo evident zou zijn om de historische route op ons eentje te doen. De taal als eerste barriere. Ze spreken erbarmelijk Engels, daar hun moedertaal Amharic is(afkomstig van de christelijke taal Ge'ez). Ten tweede hadden we een beetje rondgevraagd over de afstanden en de duur met het openbaar vervoer. Ha, we zouden niet ver geraakt zijn. Dus het billboard sign van tour agency Ashenge trok al snel onze aandacht. En we hebben er geen spijt van gehad. Alle, ik ben wel dooreengeschud door de haarspeldbochten en hoogten en laagten. Een keer liep dat af met koorts en een hospitaalbezoek, maar we kunnen dus nu stellen dat de gezondheidszorg hier in Ethiopie heel effectief en spotgoedkoop is. Maar we konden 2500 km afleggen in 10 dagen en dat alleen al is een ware verdienste. Vooral voor onze chauffeur Sam.

De historische route bracht ons bij de watervallen van de Blauwe Nijl, bij het ridderkasteel in het Camelot van Afrika (Gonder) en bij de rotskerken van Lalibela. Namen als Haile Selassi, Sint-Georgus en Queen of Sheba vlogen ons om de oren. En dat is enkel nog maar het noorden van Ethiopie...

Straf land.

Pictorial Ethiopia

Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

Sorry, a bit (and that might be an understatement) FRUSTRATED by the slow internet here in Ethiopia. It seems Christophe has better luck in opening his blog and writing posts, so if you would like to know our adventures check his blog (unfortunately only in Dutch, but you guys, there is that wonderful button 'google translate').

And yeah, I am okay other than this setback :-). Who wouldn't be when experiencing such a sweet culture and looking at marvelous landscapes?

Ethiopia

Well, I crossed yet another border. We are in Ethiopia's capital, Addis Ababa. I can't really put my hands on this city. First of all, it is huge, has avenues and squares the Russian sizes, like the ones of Tbilisi (Georgia). Secondly, apart from blue and white minibuses and taxis there is not much traffic and thus less smog than in Nbi. Thirdly, people are friendly and caring. Today, we played street smart by crossing the street while I felt we were being watched and followed. After we crossed one guy said:"have they taken anything from you?". That immediately brings out another point: quite a lot of beggars. Fourthly, The food is like an angel peeing on your tongue. Seriously! And since we were already counting, fifthly, their English is poor and that might be an understatement. It sounds almost like mr Yoda him selves. Their official language is Amharic, but apparently English is not being taught sufficiently to make a five letter sentence with tourists. They make that up with their charming modest way of being.
I think we are in for some adventure in this country... to be continued.

Catching up

Okay, it has been a while... but it seemed I had ran out of time and my weekends were packed the last weeks. In the end, time was too short anyway.

A few weekends ago I joined a friend to Kisumu, the entry point to see Lake Victoria. Beautiful, relaxing and captivating can describe that visit. So relaxing we lost track of time and we had to rush back to Nairobi and straight to the airport to pick up Christophe.

So after a day strolling down in the capital we hit the road. Honestly, I might have treated Christophe a bit unfair, but I could not help being sad and missing Nbi and the friends/ even the office. I have never ever felt this way before and my tears one night after dinner shocked even me. But traveling is experiencing new things with all your senses, so of course I enjoyed myself. Let me not bother you with our itinerary, just highlight a few moments.

Arrival at Meru National Park after 2 Matatus and a pikipiki (motocycle) with no tent, no car and not too many cash. Ai.... time for negotiations. About 40 minutes later we got a banda (kind of cottage) for half the price, a ride to that banda with the promise of gamedrive the following morning and just enough cash to eat and give a few tips. Well done. The park was great! It is worth a visit, that is for sure.

Nakuru as a town was not much of a joy, so we left early and headed to Naivasha. We stayed at Fisherman's camp and waw: a sundowner trip on the lake, a cycle tour to Hell's Gate NP, a pool day, dancing and taking of my pants after stepping into a safari ant's nest ( I think this qualifies why one of my friends calls me crazy mzungu), seeing the white colobus up close and personal... POA SANA! (very cool)

But then departure day.... hmmm.....

Wildlife of Kenya's national parks

Big 5 (minus 1 though)

Kisumu - Lake Victoria

Aparte sermoen op trouw

Ik maakte hier bruidschatgesprekken mee, maar ook een trouw. Wat ik hilarisch vond, was de preek, gericht aan de trouwers. Iets wat je bij ons toch nog niet gauw zal horen. Dit wil ik nog even delen met jullie. Alvorens ik daar verder op inga, een aantal verschillen:

- het koppel zit eerst apart, omringd door de ouders, recht tegenover elkaar. De vrouw heeft op dat moment nog steeds haar sluier voor haar gezicht. Pas bij de ceremonie van de ringen, wordt het meisje door de vader ontsluierd EN gaan ze samen zitten aan de kant van de bruidegom. Het meisje was de kerk binnengebracht onder begeleiding van links de mama en rechts de papa.
- het koppel gaat dansend de kerk uit en komt dansend de receptie binnen
- de receptie is voor iedereen en als je jouw lokatie niet zo goed gekozen hebt, geef je plots de gehele buurt eten
- na de viering vertrekt het koppel op fotoshoot en de rest naar de receptielokatie. Iedereen heeft gegeten wanneer het koppel terugkomt van de fotoshoot. Dan volgen er speeches en daarop volgt het aansnijden van de cake, iets waar iedereen op gewacht had. Na de cake loopt de receptie leeg. Het koppel keert huiswaarts en gaat 's avonds uit naar een club met dichte vrienden en familieleden.

De preek dan.
o Het is niet meer zoals vroeger dat er meer mannen dan vrouwen waren, dus waarom zou je jouw vrouw bedriegen?
o Ontrouw kan eveneens ook aids in jouw huishouden brengen. Willen we dat?
o De ring is een symbool van jouw trouw, draag hem dan ook. Als ik vraag aan de aanwezigen wie getrouwd is en wie daarvan zijn ring draagt, zou ik droef worden. Neem je ring dus niet uit als je gaat clubben.
o Verveling is een grote uitdaging in een huwelijk. Wees creatief.
0 Gebruik jouw gezond verstand: gebruik kleuren in jouw slaapkamer, zeg niet 'ik hou van jou' om het maar gezegd te hebben, vergeet na een tijd de koosnaampjes niet, vraag raad aan elkaar, neem mekaar niet zomaar voor lief.
o Gebruik God als jullie pilaar om op te bouwen.

Dat is nog eens iets anders, niet?

Indrukken deel 2

+ schrijffouten in de reclameborden van winkels in Nbi:

"dealer in mens"

("and children's wear" op de tweede lijn)

+ in de restauranten komen ze soms langs met een bassin, gieter en zeep zodat je jouw handen kan wassen voor je eet (er wordt tamelijk veel met handen gegegeten)

+ de kleine winkeltjes worden elke morgen gedweild, de grote winkels stoffen elke morgen met een team van tien ALLES af

+ er zijn geen diepvriesgroenten te vinden in de supermarkten, al de rest is te vinden (maar werkelijk alles)

+ aan het einde van elke kassa in de supermarkt staat een jongen die jouw inkopen in een zak doet

+ vrijdag de 13e als concept is hier onbestaande

+ langs de kant van de weg kan je rijen bloemen, planten en jonge boompjes zien. Dat is te koop. Het eigenaardige is dat niemand daar dan ook maar iets van steelt (zelfs 's avonds niet als er niemand nog naar omkijkt)

+ Chinezen bouwen, ook hier...

+ Tot slot: mijn naam 'Tineke' is Nigeriaans voor god... :-)

Enlisted impressions in bullets part 1

CARS: First of all, I think Toyota is a donor to the Kenyan government. No, I am kidding, it is a cheap vehicle. Secondly, a few rules: the windows and head lights are tattood with the license plate number to prevent people from stealing; a white car is cheaper because after accidents you don't need to buy paint; cab drivers do not use a GPS and if they do not know the way, they stop and ask; drivers of Matatus are impatient people but they do bring you home a bit quicker than the individual drivers; speeding tickets are rare, but they do have a speeding limit; traffic lights are decoration; bad car smoke (as in white) can lead to a fine; if your car decides to die in the middle of the road, just use tree branches to signal; if your goods are exceeding the lenght of your car, put flowers at the end of your goods and finally: cars do not go to some kind of check up (I do not need to express what that means in terms of rambling noise when you are in the backseat of a bus for instance...).

OFFICE: every desk has two chairs, one for you and one for a possible visitor. On Fridays people wear jeans to the office, on other days the dress code is a bit more formal. We have a key to the toilet. Ladies in the office have slippers or office wear to be comfortable. Me? I am barefoot in the office. There is no canteen, you just eat at your desk and you share with the Belgian intern (LOL). In order to get a good network connection if you call with your cell, you just hang out of the window. The VVOB office has an open door policy (you walk in, ask if they have a moment and chat), one of the amazing policies I take home with me.

Farewell

The farewell cake on Monday's team meeting has made it definite and real. Tomorrow is my last day in the office of VVOB Kenya. It was not just good, it was GREAT. I loved the kind of work, the atmosphere and the colleagues have turned out to be friends. These are also my last days in my beloved Nairobi. In the weekend I head to Lake Victoria with a friend and after that I hit the road with Christophe. After our historical trip to Bolivia together I could convince him to schedule East-Africa in his agenda. By the end of this month we fly out to Ethiopia and after that I will take a holiday with my Mum and sis Saar in Egypt.
It creates an ambiguous feeling though. On the one hand I am looking forward to travel, but on the other hand I could have stayed in Kenya a whole lot longer. I enjoyed being here so much and I feel comfortable with the people. So, they have not yet seen the last of me here!

Have you shed a tear by now? Entirely unnecessary, because cheerful me is still in the house :-). And I would like to enlist some more impressions I have been collecting throughout these few months. Bullet text coming up!

Scholenbanden

In het kader van Scholenbanden trokken Louisa en ik naar de festiviteiten omtrent World Teachers' Day. Louisa had er voor gezorgd dat we in de organisatie zaten waardoor we de Scholenbandschool Our Lady of Fatima (OLOF) uit Nairobi konden promoten. De School Link club bracht gezamenlijk een gedicht.
Ook vonden we een manier om tegemoet te komen aan de oproep van Studio Globo ivm hun Saved by the bell! - campagne, een campagne die de milleniumdoelstelling twee (onderwijs voor alle kinderen) in de verf zet. Je kan hier meer lezen.

Het is met heel veel vreugde dat we bericht kregen van Gwen, VVOB Bxl, dat BS Molenveld skypt met Ilparakuo. Onze workshop capacity building was dus nuttig. Ilparakuo heeft op eigen initiatief een creatieve manier gevonden om de foto's van de leerlingen kleurrijk te verzenden naar BS Molenveld. Met foto's alleen ben je natuurlijk nog niet veel, maar dit is een aanvulling op het ingevuld vriendenboek dat ik binnenkort opnieuw mee naar huis neem.

Intussen vertoeven twee leerkrachten uit Laken (Maria Assumpta Lyceum) bij mevr. Catherine, de Scholenbandleerkracht van OLOF. Een uitwisseling dus. Prachtig!

En ook in Lamu zitten ze niet stil. Ze breken hun hoofd over het nieuwe actieplan, dat eind oktober op tafel moet liggen. Na mijn bezoek begin september heb ik er alle vertrouwen in dat ook dit een fijne scholenband kan worden!

Work: photo report

1. Seriously working on the teacher's training conference, Limuru
2. Post- conference fun, Limuru

Pictorial report

1. At Mombasa (my youngest sister is kneeling down and taking a picture)
2. Wedding cake, Lavington, Nairobi
3. Going crazy at African Fushion (classical music on a grass plot) with Normah (my roommate's sis), Impala Grounds, Nairobi
4. Enjoying cultural dances, Bomas, Nairobi

MC’s

A normal day. I wake up late, rush into the shower, eat breakfast without really thinking on what I am actually eating, I run down the stairs to the gate and off I go to town. Today I caught a mat (short for matatu) rather quickly, so I arrived at the National Bank Building at Harambee Ave, in the middle of the Business Center, at 8.35 am.
While on the mat I got a glimpse of a laughing woman. That’s unique in a traffic jam, especially at morning. There was no fellow co-driver, so either she just had fun on her own, or she was listening to the radio. For sure the last option and since she nearly cried tears of joy I bet she was hearing Mina’s and Joseph’s morning show on Classic 105. Yes, I have become a fan. The show presents hilarious questions to the audience. On top, the two hosts are quite comparative. Mina usually talks in English and introduces the one liners. Joseph usually reacts in Sheng (Kiswahili + English) with equally big one liners. I am not sure if they actually believe what they say. I consider it an act. But a stupendous one!
Another important aspect of this kind of radio show is what information a foreigner can gain from Nairobi’s population. It clarifies their way of thinking, living and being. It also provides me with topics to introduce to friends, co-workers so I can double check or even test the reactions.

Let me enlist some of the questions/ one liners:

• Men, does life starts at 40?
o Men: hell ya
o Women: oh boy, by that time he has a belly from drinking, had too many girls and cannot perform properly anymore

• Ladies. Your guy is broke. Do you leave him or stay with him?
o Women: hell ya. I leave him. He does not know how to deal with finances.
o Women: hell ya. I leave him. How can we go out now?

• When a woman is pregnant, men are nowhere to be found at home. Why is that?
o Men: we need to exhale because at that time the ladies’ hormones are a bit mixed up

• Who plans the extension of the family?

• A woman is out with girlfriends until 11 pm. That is not how it should be. Should men tie their ladies?

• Can a lady cut a man from benefits? And if she does and the man ignores that, is that forcing to spread her legs?
o Joseph: how can it be forcing if she is your wife?

• Do men and ladies lie when they are courting somebody?

Limuru nature trail

Brief

Liefste peter

Hier sta ik nu, aan de kade, te turen naar de boot in de verte. Bestemming: Elyzeese Velden. Mijn gedachten dwalen af naar al die nieuwjaarsbrieven en verjaardagsfeestjes, naar het wandtapijtje dat ik kreeg, naar de sleepovers waarbij ik leerde Koriaans Bridgen en de lokale kaasfabriek bezocht, naar de one on one date toen we de herenhuizen in Berchem bezochten, naar de email waarin je me vroeg mijn masterproefonderzoek uit de doeken te doen, naar het avondbezoek aan het Brussels appartement waar we het over de Europese politiek hadden en mijn toekomstdromen bespraken, naar zoveel.
De boot is intussen een stip geworden. Ik sluit nu mijn ogen. Ik zie je op me toestappen, rustig. Jouw zachte gelaatsuitdrukking komt dichterbij. Je lacht breed. Jouw baard prikkelt mijn wang als je me begroet. Je buigt lichtjes jouw hoofd zijdelings zodat jouw oor alles kan horen wat mijn mond wil vertellen. Al is het enkel maar 'hallo'.
Ik glimlach doorheen mijn tranen.

Jouw petekind Tineke

Hakuna Matata in archepelago Lamu

"It means no worries for the rest of your days. It's our problem free philosophy. Hakuna Matata.

Waar Disney's Lion King allemaal niet goed voor is. Echt probleemvrij ben ik er niet geraakt. Ik denk dat mijn organen een tijdje nodig hadden na de busrit om zich weer op zijn plaats te begeven. En, de weg tussen Malindi en Lamu (zo een 5 uur met de bus) is verschrikkelijk slecht. Als Tawakal (de beste bus volgens velen) dan ook nog es in panne valt, kan je je dus wel al inbeelden dat ik nog wat langer dooreen geschud ben.
Echt zonder zorgen zijn ook de 30.000 inwoners van Lamu niet. Zichtbare armoede, hoge aidsprevalentie en hoge werkloosheid. Maar dat vertaalt zich niet in delinquent gedrag en dat, lieve mensen, is heel bijzonder.
Laten we even door mijn Lamu-week wandelen adhv de ontmoetingen die mijn bezoek kleurden.

mr Hussein. Moslim. Zijn grootvader kwam uit Jemen met de Moessonwinden mee om handel te drijven. Op een dag is hij daar gebleven en heeft hij zich een vrouw uitgekozen. Hussein zelf is nu een veertiger. Heeft een sikje dat langzaam grijs wordt en dat hij constant kamt met een groene kam die hij in zijn borstzak bewaart. Hij is HIV+ en gescheiden. Heeft twee dochters en woont in bij zijn zus en haar gezin. Ik werd uitgenodigd op een dinertje om de vasten te breken (ik was daar in de laatste week van Ramadan) en ik liet een Henna-tattoe op hand en voet zetten door de zus. Het huis zijn opgetrokken muren zonder dak, maar met gewoon een doek tussen de muren om de afstand te overbruggen. Ik zie een klein kamertje met een groen muskietennet, maar daar is precies ook de stock, want de zus komt geregeld met groenten in haar handen uit dat kamertje. Het eten wordt gekookt bij een olielamp. Eens de Brit en ik arriveren om tee ten, spreiden zee en rieten ronde mat, die ze net kochten (special voor ons) op de grond en zetten ze die lamp bij ons. In de keuken worden de zaken vanaf nu in het donker gedaan. Op die mat neemt enkel Hussein plaats. De rest wacht tot wij gedaan hebben. Man, ik heb me op meerdere momenten beschaamd gevoeld.
Charity. Christelijk. Ook een veertiger. En mama van twee dochters een een zoon. Haar oudste dochter kreeg ze op jonge leeftijd. Ze woont op een kamer in een huis met jongelingen. Haar kamer is vrouwelijk, franjes aan het beddegoed bijvoorbeeld, maar niet te fluffy. Je kan haar vinden in de hoofdstraat op een witte plastieken tuinstoel waar ze mutsjes haakt. Dat is als ze niet ingehuurd is om een massage te geven, of een manicure, of een pedicure, of een waxing.
Klein meisje zonder naam. Ze draagt een zalmroze kleedje tot onder de knietjes, in een zijdeachtig stofje. De lintjes zijn achteraan niet vastgesnoerd, maar bengelen tussen haar armpjes en lichaampje. Net zoals de andere kinderen over heel Lamu holt ze op me toe, roept ‘jambo’ en steekt ze zich dan verlegen weg. Ik steek mijn hand uit. Ze komt op me toe en legt haar zanderig kleine handje in mijn hand en kust het. Nu, ik weet niet of jullie dat gebaar kennen, maar in de Arabische cultuur is het een respectvolle manier om een oudere te groeten. Je neemt de hand, brengt het naar jouw lippen en dan naar jouw voorhoofd. Ik was ontroerd. Het jammere op dat moment is dat ik geen Swahili spreek en dus niet kan zottebollen of geen vragen kan stellen. Spreken ze dan geen Engels? Ja, ze leren dat wel, maar ze zijn nog klein en de thuistaal blijft Kiswahili natuurlijk.
mr Costa. Moslim. Werkzaam in de stoffenwinkel die ik binnenstap. Hij draagt een kikoi en dat is een doek die zowel mannen als vrouwen vanaf hun middel boven hun kleren knopen. Zijn zakenpartner is een christelijke priester. Die twee mannen samen in een klerenwinkel zijn een toonbeeld van samenhorigheid tussen religies in Lamu. Zo mag ik op een bepaalde middag niet aan de tafel zitten die uitgeeft op de zee’dijk’ uit respect voor de vastende broeders. In de winkel dan kies ik een stofje voor een bloes en een rok. Het resultaat is schitterend (bij een andere dame liet ik dan twee jurken maken uit khanga-stof, een typische Afrikaanse stoftype).
Happy is een jonge gast. Ik ontmoet hem in het cybercafé ‘Cyberwings’. Hij komt de kamer binnen met veel zwier en al lachend, zegt tegen iedereen goeiedag en ook spontaan tegen mij. Tijd genoeg om een praatje te slaan, want het internet is nogal traag. Sommige andere toeristen roepen gepikeerd en foeterend naar buiten, maar ik vind het allemaal best. Intussen kan ik een babbeltje slaan. En op het einde krijg ik dan ook korting op mijn bezoekjes aan het internetcafe :-). Er staan 6 computers in het kleine kamertje. De muren zijn wit geschilderd met roze spatten. Het plafond heeft zowaar balkjes, in het bruin geschilderd. Jongens komen in en uit om nieuwtjes met elkaar te delen. Zo is ere en dag date en van hen zijn nieuwe knalgele sweatshirt komt tonen. Niks bijzonders, toch? Wel ja, de print van de draak vooraan wel en daar was hij wel heel fier op.

Lamu raakt je.

Lamu in beeld

1/2 + 1/3

We are halfway the internship, which implies that one third of the total adventure already passed. Just passed? No, it has flown, although we need to report a few signals of homesickness. Tip: don’t try and eat choco pasta based on hazelnuts here in Kenya. Bekes!
In the meantime my visit has been reduced by one. My sister is currently flying back home. My father has traveled to the coast and I will be joining him this weekend.

Instead of enlisting some of my new impressions in bullets once again, I stick to a few events this time.

Pole. Or ‘sorry’. This word is being used A LOT. I trip on the street, two people behind me repeatedly say ‘Oh, I am so sorry’; I have a cold, likewise; I am in a traffic jam, ditto. Very odd. Why would they have to apologize for me being ill or for me being clumsy? But, words are not just words and that is the tricky part of being abroad. The same words exist, but the meaning or the connotation that is given to these words can differ so much! Anyway, I did a little research and it seems this Kenyan pole is an outing of their empathic mind/ character. It is thus more something like ‘oh, I am sorry you got hurt while tripping; I am sorry you feel lousy because of that cold; I sympathise with you being stuck in traffic. Interesting!

Last Thursday (August, 26th) I got stuck in a traffic jam (my second one upon arrival). This time they had closed one of the main avenues at noon due to the festivities of the following day (promulgation of the new Constitution). BEFORE the usual evening traffic had started….
So while we are in the bus it is getting darker. Police is (probably) busy on giving contradictory orders. Civilians start arranging traffic as well. The sight was endearing. So I could not help myself laughing out loud. My neighbor had the same reaction and we started to talk. He surprised me actually. Twice. First he emphasized the problem of the Kenyan centralized transport project. He wondered why everything has to be brought back to town, why there are no interconnecting roads between suburb towns. It is only here that I have fully grasped the importance of decentralizing in Africa. Currently it is not being implemented (on any level), so for one person to have such a firm idea on this… waw. Secondly he mentioned the ecological aspect of this system. Was I hearing correctly? Oh, yeah. On the Matatu there was a Kenyan guy who discussed with me global warming… This jam was not so bad after all!

Van de gebroken douchekraan tot het huwelijksaanbod

Zondagnamiddag zo rond 2 pm. Druppelgewijs arriveren de deelnemers voor de driedaagse workshop van het Healthy Learning team. Wat had je gedacht? Dat we zouden vertrekken op het geplande uur? Bah neen. Maar het heeft geen uren geduurd, dus even later zijn we onderweg. Bestemming: Naivasha, zo een 108 km van de hoofdstad. Fluitje van een cent om daar in een goed uur en half te geraken. Stop. Denk nu es niet aan de Belgische wegen, plat en deftig geconstrueerd, maar beeld je in dat sommige stukken aangestampte aarde zijn, andere geasfalteerd zijn maar vol putten en dat je stijgt en daalt dat het een lieve lust is.
Tegen de late namiddag komen we aan in het Morendat Conference Center. Van ver ziet het eruit als een Amerikaanse gevangenis (althans, ik ga af op de tv-series). Het heeft een zware zwarte poort met een klein deurtje opzij waarbij je de wachter van dienst passeert. Aan de andere kant zie je een toren, bijna identiek als die uitkijktoren in die Amerikaanse lock ups. Alleen is het hier geen wachttoren. De omheiningen rond het terrein eindigen met een krul, zodat je er niet over kan klauteren.
Dan rijdt de ICRAF*-bus binnen. Er is een centraal gebouw met sauna, gym center, openlucht zwembad, bar, conferentiezalen, kamers, business center (@) en de eetzaal. En daarnaast heb je lodges voor drie personen. Dat zijn eigenlijk huisjes. Ik zou zo wel eentje willen verplaatsen naar Gent. Ik weet niet of het prefabs zijn, dus misschien hou ik beter de architecturale structuur in mijn hoofd.

Ik loop eerst wat rond, want de omgeving doet helemaal anders aan dan Nairobi city. Het is er groener, vochtiger en ik had me al moeten inhouden om de bus niet te doen stoppen en te zeggen dat ze me mochten droppen en dat ik het laatste stukje wel zou wandelen. Maar ik had er het goei schoeisel niet voor aan. En uiteindelijk was ik niet naar daar gekomen voor een uitje…

Nu, op het eerste zicht ziet het er allemaal vrij chique uit. De gaatjes in het muskietennet zie ik door de vingers. Tot ik ‘s morgens in de douche sta. Ik draai de warmwaterkraan open en ik heb de dop al in mijn hand. Shit. Maar het is een klein mankementje. De volgende ochtend heb ik de buizen waaraan het douchegordijn opgehangen is in mijn handen. Ook maar een klein foutje, maar wel goed voor een halve slappe lach. ‘s Avonds lopen Louisa en ik terug naar onze lodge. De tv staat te spelen. Hmmm. De wc’s naast onze conferentiezaal Shimba zien er op het eerste zicht ook deftig uit, maar je mag niet alle toiletten geprobeerd hebben, want bij eentje is de bril gewoon een gevaar voor jouw tere velletje. Onder de groep wordt er nagevraagd of de beperkte en trage internettoegang aan hun modem ligt of aan iets anders. Het is een algemene tendens. Alsook de darmklachten. Nochtans, het eten was verre van slecht. Ontzettend groot aanbod aan koude en warme groenten. Dat vinden jullie misschien gewoon, maar Kenia is een vlees-land. Ik denk niet dat het zo erg is als Argentinie, maar toch.
Kleine noot: het Morendat center is opgetrokken in 2007...

Maar de tweede avond aan de bar met de manager van Morendat, Tom en William maakt veel goed. Vivian en Grace druipen tegen elven af naar hun kamer. Ik ben ook niet van plan om nog lang te blijven, maar de manager biedt mij een tweede drankje aan van wat ik op dat moment aan het drinken ben. Een Tusker biertje. Miljaar, denk ik, hierop kan je geen neen zeggen, maar mijn gedachten gaan ook naar de lange conferentiedag die ons nog wacht. Bon, ik zet me dus terug op de barkruk. Ik weet niet hoe we tot een aantal conversatie-onderwerpen gekomen zijn, maar de uitkomst en de gesprekken zijn hi-la-risch.
In het eerste weiden we uit over homoseksualiteit. Ergens was ter sprake gekomen dat mijn beste vriend tegen oktober naar Kenia kwam (ole trouwens).

"Jaja, beste vriend, we kennen dat”, zeiden ze.

Om alle insinuaties te vermijden heb ik de geaardheid van mijn reisgezel dan maar in het midden gegooid. Man, die ogen. De manager kon er niet van over en vroeg zich dan af of wij een kamer deelden. Ik beaamde dat (doubles zijn nu eenmaal goedkoper dan singles). Dan waren we nog niet thuis natuurlijk, want dan zag hij dat bed daar. Nu, er zijn genoeg guesthouses met twee bedden. Dat ging er dan helemaal niet meer in, want je bent toch een man. Hoe kan je dan dat bed niet delen? William, de tijdelijke database consultant, hield zich een beetje op afstand. Hij zou 5 minuten tegen Christophe kunnen praten en dan kwaad worden. Hoe kan je de rondingen van een vrouw zien en niets voelen? Bon, dit is een 50er en de manager een thirtysomething-er. Tom, een Belg, vond het wel puik dat de manager zich openstelde voor een ontmoeting. Dat is dus blijkbaar vrij ongewoon. Wel ja, toen we in Bolivia rondtrokken hebben we nu ook niet met onze Will&Grace-like vriendschap te koop gelopen :-).
Om de gemoederen een beetje te bedaren schakelen we over op een ander onderwerp (ik was intussen nog wat langer aan die toog gebonden omdat ik plots nog een Tusker voorgeschoteld kreeg). Polygamie. Gelukkig heb ik die conversatie ooit es gehad met een Kameroense vriendin en een Egyptische vriend, dus ik was voorbereid. Tegen het eind van dat gesprek hadden ze er al drie geiten voor over om mijn vader te overtuigen, die ze trouwens wouden onderscheppen op zijn weg terug van safari naar Nairobi, dat zij mij tot hun bruid wouden nemen. De blinkende begerige ogen van de manager duidden op iets anders dan dat, maar dat hebben we rustig omzeild. Uiteraard weet je dat ze een spelletje spelen (en je hebt gezien dat de Guiness en de Tusker ook bij hen niet leeg bleef), maar je bent toch een beetje geflatteerd. Je zou nogal onmenselijk zijn als het jou niets zou doen als ze bijvoorbeeld willen checken of je echt wel geen lippenstift op heb.

MAAR WAT HEBBEN WE DAAR NU GEDAAN? Kort gezegd: we zijn gestart met het schrijven van een gids voor leerkrachten over Healthy Learning. De details ga ik jullie besparen, maar ik wil wel een aantal indrukken meegeven:
• Elke morgen start met een (dank)gebed. Kenianen zijn heel gelovig.
• Het programma is de avond voordien ingevuld en geoptimaliseerd. Ik voelde me opnieuw op chiro-kamp.
• Als de mensen dreigen onderuit te zakken in hun stoel, volgt er een energizer. Dat is een beetje uitrekken, rechtstaan, kreet roepen.
• Het was de afspraak dat de gsm’s op stil gezet werden. Maar dan voegen ze daar een grappige noot aan toe, nl. als de gsm toch rinkelt, volgt een boete. De boete is een lied of dans. Je zou denken dat ze dat dan toch zeker niet vergeten, want persoonlijk zou ik daar vooraan niet willen gestaan hebben. Nee hoor, tot vier keer toe hebben we een lied gehoord.

TOT SLOT. Als je een tijdje in een vreemd land bent, volgt automatisch de confrontatie met jezelf. Dat was hier in de workshop niet anders. Ik heb dus opnieuw iets geleerd.
Ik herinner me een cursus 'verhalen schrijven' in Gent. Wij kregen opdrachten en lazen dat voor. Iedereen gaf zijn gedacht over wat de ander geschreven had. Voorzichtig. En vooral: vrijblijvend. In deze workshop maakten we per twee/ drie inleidingen op hoofdstukken. We presenteerden dat en dan reageerde de groep. De zinnen werden meteen aangepast, woorden verplaatst of verwijderd en taal werd bediscussieerd. Op zo een moment heb ik persoonlijk dan de neiging om toch iets of wat in de verdediging te gaan, want ik heb ergens wel een bepaalde trots over wat ik schreef. Dat werd effe snel rechtgezet. Ik kreeg een directe feedback op mijn defensief gedrag.
Wat is de les? Ik moest het loslaten en begrijpen dat dit document het bezit was van groepswerk. Maar dan groepswerk in de letterlijke betekenis van het woord, niet: ‘ieder schrijft een stukje en 1 iemand herleest op consistente woordenschat’. Confronterend, maar het is meteen ook de reden waarom die avonturen zo fascinerend zijn!

*ICRAF: World Agroforestry, een partnerorganisatie

Bezoek

Ik heb bezoek. En bezoek is altijd fijn. Maar het wordt nog beter als ze zelf voor de nodige ongewilde animo zorgen.

Dinsdagavond 10.45 pm. Ik ben net Bed-lehem aan het betreden. WOOOEH. De toon van de sms.

Tine, we vroegen ons af of het erg is dat we maar 18 euro cash bij ons hebben. We zitten al op het vliegtuig.

Lap, denk ik. Daar gaan de geplande uren slaap. Je moet weten dat ze dus twee keer 20 euro (of 25 dollar) cash nodig hebben voor het visum bij aankomst in Nairobi. Ik deed mijn ogen toe in de hoop voor 3 am (tot wanneer taxi om mij kwam) toch nog even te dutten. Maar het eerste wat ik zag was een vader en een dochter op het vliegtuig, op die kleine zitjes, in half-donker, hun euro's bijeen zoeken. Ik schoot in de lach. En ik dacht: oh boy, en ze zijn nog niet eens hier.

Bon, na middernacht val ik toch in slaap. TUUT. 3 am. Direct de douche in of ik blijf gewoon liggen. Op de luchthaven moeten we natuurlijk wel wat wachten. En dan zie ik een wittekoppeke met rode regenvest met daarnaast een Keniaan in douane-outfit naar buiten komen. De papa mag begeleid geld afhalen om binnen te kunnen in het land. Grappig zicht. Een uur na de landing zitten ze eindelijk in de taxi. De papa heeft een harde les geleerd, want hij moest natuurlijk bakshish aan die peet betalen.

Ik laat ze slapen en kruip zelf ook nog een paar uur onder de wol.

Pas op, de lol is nog niet gedaan. Een beetje rust en een douche later wandelen we door Nairobi. Eerste kennismaking met de stad. De tongen komen los. De papa heeft zowaar alles mee van een bagagelijst die ik doormailde, tot kaarsen en gezelschapspelletjes toe. Die lijst is een lijst die ik samenraapte van de vele avonturen en dat is dus soms ook wel een beetje een richtlijn. Dat had ik er dus niet bijgezegd. De zus Frauke lag al dubbel toen hij zijn valies (23 kg nota bene) uitledigde op bed.
Die lijst was trouwens de attachment bij de mail met alle andere tips en weetjes, alsook dat van die cash voor het visum.... begrijpe wie begrijpe kan.

Tot slot. De papa is op de hoogte gebracht dat ik een klein beetje met hem ging lachen op de blog :-).

Verschillen in buurten

Nonkel Frans maakte me er in zijn waardevolle comment op attent dat ik ergens in dat hoofd van me nog een ideetje had voor een bericht, maar nog niet postte (de stageplaats genereert veel werk, wat LEUK is).

Uitgangspunt: hij was verwonderd dat Nairobi niet een en al favela was.

Neen, er is hier een echte skyline in town en het verkeer(vorige week zat ik een uur en 40 minuten vast op Moi ave, ik was thuis na 2,5 uur. Niemand weet wat het probleem was nota bene)en de uitlaatgassen duiden op een drukke stad. De maatpakjes die hier elke morgen hun weg zoeken naar hun verdieping in hun gebouw zijn niet op twee handen te tellen.
Maar...dat is town. Nairobi telt vele buurten, zoals elke grootstad. Ik heb ze nog niet allemaal gezien, maar ik kan je er wel bij vertellen dat ik echt wel al innerlijk kwaad ben geworden.

Ik zag Kariobangi, wat een armenwijk is. Golfplaten kleine huisjes, wegelingen ertussen waar water en afval door stroomt. Op de hoek: naast de berg vuilnis een straatventer die groenten en fruit verkoopt.
Dan heb je Westlands. Heel veel Indiers, fancy shopping centra, clubs, lounge rooms, cinematicketje voor het dubbele van de prijs, ...
Dat zijn al twee extremen. Maar je hebt voor elk van die twee eigenlijk nog een extremere versie.
Naast Kariobangi is er de befaamde sloppenwijk Kibera. Dat is eigenlijk wat ze noemen een informal settlement. Mensen die hun geluk in de steden willen beproeven, maar niet echt ver geraken, of vluchtelingen, of verstotelingen. Deze informal settlements hebben geen elektriciteit of sanitaire voorzieningen of toch bitter weinig. Ik was nog niet in dit stuk van Nairobi. Het is dan ook niet zonder gevaar, fysiek en vooral mentaal.
De exclusieve wijk Gigiri dan. Miljaar. Dat was schokerend. Aapjes, vlinders, vogels, lanen met groen. Verse lucht. En dan de kantoren... Het VN-gebouw is naar het schijnt bijna surreeel.
Hiernaast heb je dan wijken die een beetje meer doorwegen naar Westlands, zoals Lavington, Upperhill Springs, Kilimani en ja :-) Kileleshwa.
Er is nog een type wijk, zoals Buru Buru. Het zijn geen arme, maar ook geen rijke buurten. De grijze zones zijn altijd iets moeilijker uit te leggen.

Nu, dit zijn indrukken en observaties. Ik verander misschien nog van mening...

Weekend fun

Although I enjoy reading books over the weekend, so far every weekend there has been some entertainment. I finished reading 2 and a half books already and I can tell you, it beats studying books :-). I only took two with me, but my roommate Joy has a bookshelf full of books, from chicklits “He’s not that into you”, to adventure “Journey to the centre of the earth” and to politically correct ones “It is our time to eat” or “ Alice Lakwena” (Joy is half Ugandan). GREAT!

But I was going to talk about the entertaining part of the weekends.

The first one was that birthday party at Buru Buru. Scroll down and you can read all about that one in a previous message.
The second weekend I somehow found myself in the middle of an international company enjoying a BBQ. There was the somewhat older American Mike (from Colorado, but residing in Eastern Africa for the last 14 years). A true republican and quite witty. Then there was Erik from the Netherlands, who speaks English, French and a bit of Spanish. That alone is quite an achievement, and he does this without that Dutch-like accent. Diana’s, half Spanish and half British, mother, Catalan, and auntie were visiting. A Kenyan couple, my roommate Joy and the land lords of the compound completed the list. It was an intriguing evening. The curtain of prejudice fell down once again.
In the third week VVOB said goodbye to Rachel. On Friday night we went with some colleagues and the interns from UGent (faculty of pedagogical science) to Upperhill Springs Restaurant. What a sweet evening!
Some observations: men pay everything, drinks are given in pairs (when one of the two is finished, they open up the second bottle and replace the empty one with a new drink), it seems that once you have ordered one drink in the beginning this will be your drink for the rest of the evening (they looked odd when we wanted to mix drinks, like wine and beer). This place was called a restaurant, but it is actually a pub divided into a calm area and a dance zone with live music.
Since the Referendum Day was in the middle of the week and declared a holiday, this Wednesday kind of felt like Saturday. Moreover because Joy and I had a guest, Henrik from Sweden, who kept us busy all night. But it was fun (he even cooked for us, with the little things present in the cupboards since all supermarkets were closed).
And then this past weekend I went to opera of conservatory students with Louisa. Just before I left to Kenya I watched a documentary on opera amongst South African youngsters. It was their message that even black people can learn and sing the classical highlights with verve. And on listening to these singers last Saturday I fully agree. Close your eyes and you won’t even know the color of their skin. I did not close my eyes, I was already convinced of the voices and the guy was too good-loo-king. My my my. I must tell you, Nairobi is FULL with handsome men and I am not talking one in a blue moon. LOL! After that we went for a drink in a Karaoke Bar. To be in balance I guess. Worst singing contest. I do not understand how some people can genuinely believe that taking up the MIC is a good idea…
As you can see on the pictures below I played a bit of the tourist on yesterday. Apart from the sight most of them do I also visited the Kazury pottery and beads factory (and shop). It is a working place for single women. The second visit tourists mainly and mostly discard is the bird walk. I think I had a BIG smile on my face all the way through that nature trail. No noise of cars, of chatting people, no bad air, no honking, …just the serenity of singing birds and wind going through the tree leaves. At only 8 km of town. Lovely!

Bird walk - nature trail

Twiga* + warthog

*giraffe

Karen Blixen museum

We all know Karen Blixen, although some of us might say 'no, never heard of her'. Does the Hollywood movie Out of Africa ring a bell?

Ndiyo!

Lees hier

Kenia in kleine staat van paraatheid

Klik hier om meer te lezen!

3 weken en 54 smsjes verder

Stroomonderbrekingen, falende internetconnecties, gebrek aan druk om water uit de douche te laten komen, huizen zonder centrale verwarming in de winter, maar er is meer...:

- In het gedeelte Westland zie je veel Indiers. In het stadsgedeelte Karen & Langata dan weer veel blanken. Ook een paar Creolen (mix tussen Afrika en Azie of tussen Afrika en Latino).
- De Uchumi is een supermarket zoals de GB. Echt. Alles hebben ze daar zoals bij ons.
- Als je in Kenia twee jaar met iemand van het andere geslacht samen woont, ben je voor de staat getrouwd. Dit is een tussenoplossing, recent uitgedacht, om customary law (traditioneel recht) te omzeilen en zachtjes over te hellen naar statutory law (staatsrecht). Want in landkwesties en relationele zaken geldt dikwijls nog het traditionele recht.
- In het centrum van Nairobi, of ook town genoemd, zijn geen kinderen te zien.
- Roken is verboden op straat.
- Kranten worden gelezen bij de verkopende straatventer en dan teruggelegd. Over het algemeen is er veel interesse in nieuws.
- Overlijdensberichten in de gazet worden gepubliceerd met foto.
- Bijna elke Keniaan heft twee gsm’s. Internet is daarentegen niet toegankelijk voor elkeen. Hier is phonebanking dus schering en inslag.
- Voor de dames: Mr Price = H&M!
- Een verkeersdrempel noemen zij hier sleeping police.
- Iedereen heeft een residentieadres en een postadres, het laatste meestal in de vorm van een PO Box.
- In Kenia is het onbeleefd te vragen naar hoeveel kinderen iemand heeft. Ik ben dus al onbeleefd geweest tegen Wanjau, de taxichauffeur.
- Als je hier thee vraagt, krijg je chai latte of thee met melk. Je moet dus warm water en een theebuiltje vragen.
- Kranten worden verkocht door straatventers die tussen de stilstaande auto’s in de ochtendfiles staan
- Hier worden koplampen van een auto gestolen, soms terwijl je erop zit te kijken vanachter je stuur terwijl jij aanschuift in de autofile
- Twee weken Matatu en ik ben bijna doof. Zo luid staat die muziek. Meestal enkel rap en hip hop. ‘s Ochtends kan ik nog eens genieten van Classic 105, die een fijn ochtendprogramma heeft.
- Soorten kapsels dat ik hier al zag. Man man man. Gisteren zag ik in de salon (eventjes mijn handen en voeten laten verwennen) hoe ze eigenlijk al die kapsels dragen. Dat wordt er gewoon op gewoven…
- Corruption is evil. Dat staat op het kanariegele regenvestje van de parking attendants.
- In town lopen de mensen overdag al eens rond met een bruine envelope. Binnenin: de papieren die ze nodig hebben voor de meeting waar ze naar toe aan het lopen zijn en hun gsm.

VVOB who?

Time to explain a bit what I am doing here.

The VVOB is the Flemish Association for Development Cooperation and Technical Assistance, a non-profit organization. Commissioned by the Flemish and the Belgian governments, they contribute to the quality of education in developing countries. Their core business is to provide technical assistance in educational projects and programmes. This way VVOB supports local capacity building as a means to stimulate sustainable development and poverty reduction.

This is the theoretical explanation, but what does VVOB Kenya do now in concreto?

VVOB Kenya has three programmes: a Healthy Learning Project, ICT-integration and the School Link Programme.

Last week I travelled to Kajiado for the Healthy Learning Project. We were on a monitoring and evaluation mission. Schools have established kitchen gardens, called shamba, or a poultry project or a hay harvesting project or… Together with that they have a better variety of food for school meals or they can gain income from their production to invest in the school or pupils. At the same time the teachers and students are educated in these methods of gardening and it is taken up as examples in mathematics for instance, so in the learning process. We also checked the hygiene conditions (washing hands facilities, enough toilets, deworming actions, etc.)and the financial administration. No soft approach. No no, cristal clear conditions and goals to achieve. I saw similar projects in Peru, in the form of the school gardens or biohuertos. On my trip I was accompanied by the programme officer of VVOB Kenya Lut, Walema en mr Guleid. These last two were from the Ministry of Education, department Health. The person in charge of this programme, Tom, has just left this morning with Grace from the office to another district to do the same.
ICT-integration in the department of Education has a set of sub-projects: the senior level at the Ministry of Education has been taught on how to use a computer (log on/ off, open a programme, print and using the @) to upgrade their awareness on new technology, but there are many other plans down the pipe. I will be preparing a workshop about ‘ I go to a meeting or I get a document and I have to write about it. Now what? ‘ That is under supervision of Paul and Maaike.
And finally there is the School Link Programme. It connects schools in Flanders and schools in the South. Their relationship can take on very different forms. From sending photographs to a physical exchange... From learning each other's language to sharing teaching materials... From writing letters to development aid... I am mainly assigned to this programme. I will be visiting the three schools: a primary school in Magadi (Masai Area)linked to BS Molenveld Denderhoutem, a secondary school in the slums of Nairobi linked to Maria Assumpta Laken and a girls secondary all Muslim school in Lamu (coastal area) linked to Spermalie Brugge. I will be helping them with the reports, the action plans and set up possible activities they can work out this year. Read more here

Random pictures of the field trip to Kajiado district