- Ethiopie volgt de Juliaanse kalender en staat dus 6 uur, 8 dagen, bijna 8 maanden en 8 jaar achter. Tevens is de eerste maand van het jaar september en tellen zij 12 maanden van 30 dagen en een 13e maand van 5 of 6 dagen, afhankelijk van een schrikkeljaar. We zijn vandaag dus "3 van de 3e maand 2003".
- Het nationale voedsel hier in injera of firfir. Het ziet eruit als een spons (je kan het zien op een van de foto's voorgaand bericht). De eerste keer dat het op mijn bord lag, dacht ik dat het een opgerold sponsachtig doekje was om mijn handen aan af te kuisen. Hilariteit de volgende dagen toen we ontdekten dat het om te eten is.
- Ethiopiers hebben soms een verstokte adem terwijl ze praten. Heel vreemd.
- Onze chauffeur wist zijn toeter te vinden. Eerst werd ik er nerveus van, maar ik zag ook wel dat als hij die niet gebruikte de weggebruikers gewoon omver zouden gereden worden. Een geasfalteerde weg hier is niet noodzakelijk voor auto's immers. Eerder voor kamelen, paard en kar, varkens en kroost biggetjes, schapen en geiten, overstekende koeien, meisjes met waterbidons op de rug, jongens met hout over de schouder, schoolkinderen, ...
zaterdag 13 november 2010
Ethiopia in a nutshell
Ongelooflijk maar waar. Na dagen 45 minuten wachten tot yahoo opende, heb ik in de straat dicht tegen La Source Guesthouse snel internet gevonden. Ik kan dus nog es iets schrijven. Ik kan het weliswaar niet zelf zien, want ze bannen hier blogs de toegang precies, ma bon, schrijven kunnen we, dus we zijn content met wat we hebben.
Christophe is intussen opnieuw op Belgische bodem en ik ben nog een paar dagen in de verzengdende hitte van Addis. Zondagnacht vlieg ik naar Cairo om daar de zus Saar en de mama te ontmoeten. Familiereunie, halve, in het buitenland.
De eerste dag hebben we Addis Ababa verkend. Ik had al een paar indrukken neergepend, maar wat ik nog vergat te vermelden was het kleine museum we bezochten. Muren vol foto's opgedragen aan de slachtoffers van Red Terror uit de communistische Derg-periode olv Mengistu. Deze laatste is nog steeds niet terechtgesteld voor zijn misdaden. Hij resideert immers in Zimbabwe en dat land erkent het ICC niet. Straf. Nog straffer is dat de mensen hoer nog steeds schrik hebben om voluit uit te komen voor hun mening. Ze zien nog overal spionnen en houden hun mond. Vrije verkiezingen? Ja.... mja dus.
De dag erna zijn we de gehele dag in de weer geweest om een tien-daagse tour te betalen. De mastercard van Christophe wou niet meewerken. Een tour zeg je? Ja zeker, we hadden hier na de eerste dag al snel door dat het niet zo evident zou zijn om de historische route op ons eentje te doen. De taal als eerste barriere. Ze spreken erbarmelijk Engels, daar hun moedertaal Amharic is(afkomstig van de christelijke taal Ge'ez). Ten tweede hadden we een beetje rondgevraagd over de afstanden en de duur met het openbaar vervoer. Ha, we zouden niet ver geraakt zijn. Dus het billboard sign van tour agency Ashenge trok al snel onze aandacht. En we hebben er geen spijt van gehad. Alle, ik ben wel dooreengeschud door de haarspeldbochten en hoogten en laagten. Een keer liep dat af met koorts en een hospitaalbezoek, maar we kunnen dus nu stellen dat de gezondheidszorg hier in Ethiopie heel effectief en spotgoedkoop is. Maar we konden 2500 km afleggen in 10 dagen en dat alleen al is een ware verdienste. Vooral voor onze chauffeur Sam.
De historische route bracht ons bij de watervallen van de Blauwe Nijl, bij het ridderkasteel in het Camelot van Afrika (Gonder) en bij de rotskerken van Lalibela. Namen als Haile Selassi, Sint-Georgus en Queen of Sheba vlogen ons om de oren. En dat is enkel nog maar het noorden van Ethiopie...
Straf land.
Christophe is intussen opnieuw op Belgische bodem en ik ben nog een paar dagen in de verzengdende hitte van Addis. Zondagnacht vlieg ik naar Cairo om daar de zus Saar en de mama te ontmoeten. Familiereunie, halve, in het buitenland.
De eerste dag hebben we Addis Ababa verkend. Ik had al een paar indrukken neergepend, maar wat ik nog vergat te vermelden was het kleine museum we bezochten. Muren vol foto's opgedragen aan de slachtoffers van Red Terror uit de communistische Derg-periode olv Mengistu. Deze laatste is nog steeds niet terechtgesteld voor zijn misdaden. Hij resideert immers in Zimbabwe en dat land erkent het ICC niet. Straf. Nog straffer is dat de mensen hoer nog steeds schrik hebben om voluit uit te komen voor hun mening. Ze zien nog overal spionnen en houden hun mond. Vrije verkiezingen? Ja.... mja dus.
De dag erna zijn we de gehele dag in de weer geweest om een tien-daagse tour te betalen. De mastercard van Christophe wou niet meewerken. Een tour zeg je? Ja zeker, we hadden hier na de eerste dag al snel door dat het niet zo evident zou zijn om de historische route op ons eentje te doen. De taal als eerste barriere. Ze spreken erbarmelijk Engels, daar hun moedertaal Amharic is(afkomstig van de christelijke taal Ge'ez). Ten tweede hadden we een beetje rondgevraagd over de afstanden en de duur met het openbaar vervoer. Ha, we zouden niet ver geraakt zijn. Dus het billboard sign van tour agency Ashenge trok al snel onze aandacht. En we hebben er geen spijt van gehad. Alle, ik ben wel dooreengeschud door de haarspeldbochten en hoogten en laagten. Een keer liep dat af met koorts en een hospitaalbezoek, maar we kunnen dus nu stellen dat de gezondheidszorg hier in Ethiopie heel effectief en spotgoedkoop is. Maar we konden 2500 km afleggen in 10 dagen en dat alleen al is een ware verdienste. Vooral voor onze chauffeur Sam.
De historische route bracht ons bij de watervallen van de Blauwe Nijl, bij het ridderkasteel in het Camelot van Afrika (Gonder) en bij de rotskerken van Lalibela. Namen als Haile Selassi, Sint-Georgus en Queen of Sheba vlogen ons om de oren. En dat is enkel nog maar het noorden van Ethiopie...
Straf land.
maandag 8 november 2010
Abonneren op:
Posts (Atom)