Gisterennamiddag terug geweest naar het treinloket en de vriendelijke meneer heeft toch nog een ticket tevoorschijn getoverd. Oef.
Ik heb dan wel voor een zitje betaald, maar verkoos toch de gang/ grond om in slaap op te vallen. De chauffage stond toch aan. En daar haal ik meteen iets anders aan. Gisterenavond in de warmte (trein) vertrokken, nu toegekomen in Tilcara en in het Casa Colores Hostal meteen thermische kledij, extra pullovers en de bergschoenen uitgespeeld. Nu, Uyuni was goed koud, maar dan ook hoog. Hoewel ik nog altijd op 2450 m zit, kan ik toch al rondlopen in korte mouwkes. Afwachten wat de nacht hier geeft.
Nog geen blognieuws van Christophe, dus ik hoop dat ze hem deze keer via de vooropgestelde route en uren thuisbrengen.
Ik daal af tot Buenos Aires, wat vanaf de grens zo een 1910 km was en waarvan ik er intussen al een paar 100 opzitten heb.
zaterdag 23 augustus 2008
vrijdag 22 augustus 2008
Opnieuw alleen
Pizzeria - pub in Uyuni met Rodrigo, Karima en Christophe. Een uur voor vertrek bus richting La Paz en dus uur voor het scheiden van onze wegen. "Ben je beetje droevig?", vraagt Christophe. Ik moet toch tranen inslikken (gelukkig dat hij dat dan niet gemerkt heeft, want hij geeft op zijn blog aan dat we beiden flink waren en niet geweend hebben). Het was een grandioos avontuur samen en dat is denk ik een understatement :-D.
Vanmorgen te veel tijd genomen om uit te slapen, rugzak op orde te zetten, koude douche te nemen en dus te horen gekregen dat de trein, die maar twee maal rijdt per week nota bene, richting Argentijnse grens volzet is. Er is nog een waterkansje, straks weet ik meer. En dan werd het nog leuker, want de bussen in diezelfde richting rijden 's morgens. Dan sta je es niet vroeg op... gesjosd dus. Dat maakt het vertrek van Christophe nog minder aangenaam.
Afkicken dus van met twee te reizen en opnieuw de neus in de solo-richting met nog een week of twee te gaan. En eigenlijk kijk ik er nu toch ook stiekem naar uit om thuis te komen.
Vanmorgen te veel tijd genomen om uit te slapen, rugzak op orde te zetten, koude douche te nemen en dus te horen gekregen dat de trein, die maar twee maal rijdt per week nota bene, richting Argentijnse grens volzet is. Er is nog een waterkansje, straks weet ik meer. En dan werd het nog leuker, want de bussen in diezelfde richting rijden 's morgens. Dan sta je es niet vroeg op... gesjosd dus. Dat maakt het vertrek van Christophe nog minder aangenaam.
Afkicken dus van met twee te reizen en opnieuw de neus in de solo-richting met nog een week of twee te gaan. En eigenlijk kijk ik er nu toch ook stiekem naar uit om thuis te komen.
Andere foto's van de driedaagse
Week 2 met Christophe in een notedop
Abonneren op:
Posts (Atom)