Vallende ster

En ik kon de vallende ster om een wens te doen best gebruiken gisterenavond.
Schemerdonker. Pruttel pruttel pruttel en lap de bus valt stil. Al het volle uur onderweg en nog 4 uur tot Tucumán. Zucht. Tevergeefs probeert de chauffeur nog een beetje geluid te maken met wat voorwerpen, maar een dik uur en half later zitten we op een andere bus die voor ons is teruggkeerd. En hier komt de vallende ster-wens te pas.
Eens in Tucumán moest ik een aansluiting kunnen versieren naar Córdoba: deel twee van de wens. Vanmorgen dus om 7 u aangekomen in een drukke stad waar bijna geen hostals of internetcafés te vinden zijn. Maar de voorlaatste lange nachtelijke busrit zit er op.

Toen ik gisteren in donker in de bus zat te wachten samen met 12 andere (allé, na uurtje 10, want die hadden vervoer opgebeld), bedacht ik me dat ik zo wat in elk land zoiets ben tegengekomen. In Peru was het al na schemerdonker, in Chili in late namiddag, in Bolivia tegen middag en hier nu net voor donker. Qua etmaalgebeurtenissen zitten we al safe. Wat dan precies altijd? In Peru en Argentinië een je ne sais quoi, in Chili gewoon niet genoeg getankt en in Bolivia lekke band. Maar het verhaal van Christophe in gedachten kunnen we besluiten dat het allemaal nog zo erg niet was. Eerder verwonderlijk.

Taalverwarring + UPDATE

In Chili eten ze de laatste letters van de woorden en zinnen op, maar in Argentinië spreken ze precies een ander Spaans. En ze moeten dat, naar aloude chauvinistisch Argentijnse gewoonte, dat nog es goed in je neus wrijven. Hoogst onaangenaam als je bedenkt dat jij ten slotte enkel en alleen maar probeert en bovendien probeert je best te doen. Ik zie hen geen 5 talen spreken. Maar naar aloude Belgische gewoonte overkomt me dan de bedeesde nederigheid en ik glimlach.
Bijvoorbeeld een (auto)bús is een colectivo en een colectivo (zoals ik die zag in de drie andere landen)noemen ze een remiss. Volgen wie volge kan :-).

Ik heb het mooie Salta intussen geruild voor een dorpje in de bergen, nl. Cafayate. Morgen ga ik een beetje fietsen, want ik denk dat ik eindelijk over het vertrek van Christophe ben. We moeten hem nu ook niet té veel credit geven, er is al genoeg egoboost geweest ;-).

Wat hier zoal opvalt:

• De vale dorre winterkleuren zijn plaats aan het maken voor frisse, felle lentekleuren met hier en daar zelfs bloesemkleuren, -geluiden en -geuren.
• Heel wat minder 'bruintjes', maar dat is ook niet moeilijk als je weet dat 1/3 afstamt van Italiaanse inwijkelingen.
• De natuur kent geen grenzen en vloeit over vanuit Bolivia en Chili, maar de stadszichten daarentegen zijn heel westers.
• Het mediterrane karakter is hier absoluut van kracht: géén animo tussen 13u30 en 17u, des te meer erna en ervoor. Winkelen, eten, op bankjes zitten babbelen, ... gebeurt dus dan. Ongelooflijk en nergens anders écht gezien.
• Bijzonder raar is dat mensen weinig weten over het leven buiten hun eigen dorp. Zo kunnen loketbediendes me enkel businfo geven over de busroute die zij verkopen. "Hoeveel uur naar Córdoba? Geen idee jong." "De bushalte? Goh, even denken."
• Het paranoïe onveiligheidsgevoel is tot nu toe achtergebleven in Peru. Het zal zijn zoals de Chileense Nieuw-Zeelander Ross zei:"You lived and worked in Peru? Don't worry, you are well trained than."
• UPDATE: en mals vlees en veel jong. Vegetariërs zijn hier volgens mij quasi onbestaande.
• UPDATE 2: zowaar zowaar, maar hier kennen ze het principe van terrasjes en gezellig enen drinken op de terrasjes
• UPDATE 3: net zoals in Chili zie je aan de bushalte rijen wachtenden. Een Britse gewoonte. Nu ja, in Chili is dat niet moeilijk, net voor de tijden van de goudkoorts was er een invasie van Britten. Dat die dan de grenzen (toen nog beetje anders) oversteken naar Argentinië, tja dat is niet moeilijk. Maar ik zag hetzelfde fenomeen aan de metro in Thailand (Bangkok), een van de weinige landen, naast bvb Ethiopië, dat nooit gekoloniseerd geweest is. Bizar.
  

Ik daal af in route, maar ook in hoogte. Cafayate ligt op 1660 m. De route was dus grens-Tilcara-Salta-Cafayate en het vooruitzicht is Córdoba, op bezoek bij Malena, en dan Buenos Aires met een weerzien met Maria en hopelijk ook Marcela. (dit voor de nieuwsgierige lezers onder ons :-D)