The Valleys

Valle de la Muerte (Dodenvallei). Het wit is geen sneeuw, maar verhard zout.

Drie theorieën over de naam. De eerste omdat het een dode vallei is: geen vegetatie, geen dieren. De tweede omdat een man met zijn gevolg de vallei binnentrad en nooit buitenkwam. De derde door een spraakverwarring van de belangrijkste archeoloog van deze regio (volgens de gids van geheel Chili): de Belgische (u leest het goed) Jezuïet Gustavo Le Paige.

Valle de la Luna (Maanvallei): haar naam kreeg ze omdat de regio weg heeft van het maanlandschap.

De zon is ondergegaan in Valle de la Luna.

Museum van pater Gustavo Le Paige (jaja, hij is zelfs tot Ridder in de Leopoldorde geslagen). Geboren in 1903 in Tilleurs (Luik) en overleden in 1980. Alvorens eind de jaren 50 naar Chili te komen, was hij zoals alle paters uit die tijd waarschijnlijk een tijd actief in Congo.

Fiesta en San Pedro de Atacama

"Cuando tocas la tierra, la tierra reaciona" (*)

Op mijn terugweg naar het hostal werd mijn aandacht getrokken door een gathering van mensen. Ik piepte even om de deur en zag daar aan de ingang aan het tafeltje de bazin van mijn hostal zitten. Ze wenkte me. Ik was terecht gekomen op een vergadering over de mijnbouwplannen voor de regio. Zoals altijd de gebruikelijke zaken zoals geen investering in de lokale volkeren, geen rekening houdend met de natuur (grond/ bodem en water) en de mijnconcessies zijn al lang binnen.

Wat zijn de verschillen nu?

- exploiteur is een Italiaanse firma
- het gaat hier om agua fosil
- SP de Atacama hangt af van Calama en die zijn voor, de omliggende dorpen die rechtstreeks beïnvloed worden zijn tegen, maar ze kunnen door die onafhankelijkheid geen echte stem uitbrengen
- volgens de mijningenieuren is het water 'renovabel' (nvdr: het heeft hier de voorbije jaren al bijna niet meer geregend. Zo kan je bvb na 8 pm geen douche meer nemen, want de watertoevoer wordt uit voorzorg afgesloten)
- het gebied van de geysers van Tatio is rechtstreeks bedreigd omdat daar de exploratiefase zou plaatsvinden (binnenkort van start)


De man in het midden (kaalkop) is de advocaat Juan Gúzman, de strijder voor de Mapuche-volkeren in het zuiden en tegen Pinochet.

Reacties publiek: "Dit is de aarde van onze voorvaderen en wij moeten deze blijven beschermen." / "Is dit de regering waarvoor ik stemde?" / "Desnoods gaan we in karavaan naar Santiago de Chili, niet met het vliegtuig, maar met de bus" (onthaald op spontaan geklap)

flyer om ongenoegen duidelijk te maken

officiële flyer

(*) "Wanneer je aan de aarde raakt, zal de aarde terug reageren."

San Pedro de Atacama

Momenteel resideer ik in het toeristische San Pedro de Atacama, een dorp middenin de Atacama-woestijn. Een gebied waarover Bolivia en Chili eind 19e eeuw gedurende de Pacific War vochten. Het resulteerde in gebiedsverlies voor Bolivia, wat niet alleen betekende dat zij hun weg naar de zee verloren, maar ook een gebied rijk aan mineralen (kwarts oa) aan hun neus zagen voorbijgaan.
Gisteren vroeg de gids bijvoorbeeld een 30 seconden stilte in de Valle de la Muerte en naaste de immense stilte was het enige geluid een getik. Volgens hem een druppen van mineralen in schaduwgebieden.
Voorts kan ik zeggen dat ik bijna in extase geraakte bij het zien van de fenomenale sterrenhemel. Want op mijn weg naar mijn hostal Mama Tierra (in de straat Pachamama, wat quechua is voor Moeder Aarde, zelfde naam als het hostal) is er niet overal verlichting. Je ziet zelfs de melkweg! Ik maakte het al eens mee in de Wadi Rum-woestijn in Jordanie en het verveelt je geen seconde.

Heel op het gemak ben ik de dingen aan het verkennen, want ik merk dat er verzadigingspunten beginnen op te treden. Alle dagen buitenshuis eten bijvoorbeeld begint toch tegen te steken. Chili biedt hostals aan met een huiselijke keuken en eerlijk gezegd is dat heerlijk voor mij momenteel.
Mijn boeken zijn sinds gisteren uitgelezen, want op de patio's van de hostals is het heerlijk zitten en een namiddagje met mijn neus in de boeken doet evenzeer deugd.

National Park of Lauca 2

ducks

small lakes next to each other, called Cotacotani (cota means lake in Aymara-language)
vizcocha

the flower of this plant, called ballareta, is used as medicine for ladies (kidneys and uterus)
the redish plant is an Andinean Cactus

National Park of Lauca

vicuña

alpaca's



unactive volcano

Arica 2

church in Arica

ENVIRONMENTAL EDUCATION IN THE STREETS




a primary school (yeah yeah)

Arica

waves has just passed

waves are coming in

El Morro in Arica

one of the pelican-colony at the coast of Arica

footpath mark

Chili - first days

Hi there. As you probably already know I crossed the border to Chili, which was quite easy by the way. Don't let them make you think you can not do it on your own. I just took the bus to Tacna and jumped on a colectivo there. In less than an hour and with loooooooots of Peruvian soles less than the ones who cross the border with an agency I arrived at the coastal city Arica or also called the city of eternal spring. I cheched into Sunny Days Hostal with Ross and Beatrice, a sweet New Zealandian-Chilean couple, recommended by Sarita. Great hostal!
I've met there amongst many nationalities also 3 American guys. Nothing special, but they really surprised me in our talks. It was actually quite interesting. Of course, they are doing an exchange in Chili and are not the common tourists...
In that same hostal I've met Danella, Australian, married to Raoul, South-African, and we went on a two-day-trip together. Destination: National Park of Lauca. Pictures are upcoming! Meanwhile I shipped to San Pedro de Atacama, desert area of Chili.

First impressions of Chili: more relaxed, more expensive, richer, friendlier