.JPG)
vrijdag 23 juli 2010
maandag 19 juli 2010
TK en het verjaardagsfeestje in Buru Buru
Vooreerst: wie is TK? Aha, dat ben ik. Mijn naam is nu ook niet de gemakkelijkste om uit te spreken, maar dat is nog niet eens de hoofdreden. In Kenia wordt alles afgekort. Maar echt alles. Ik nam even de proef op de som en vroeg dan hoe ze me zouden noemen als ik Bo heette. Ah, B. natuurlijk!
En dan kom ik aan het tweede deel van de titel: het verjaardagsfeestje. Zaterdagmiddag sprak ik af met Louisa in town. We trokken samen naar de verjaardag van de moeder van Koi, een vriendin. Koi, haar afgekorte Kikuyu-naam (Kikuyu is een van de grootste stammen hier), of Sylvia, haar Engelse naam, werkt bij UNEP. Ze had familie en vrienden uitgenodigd om de 50e verjaardag van haar moeder te vieren. Niets speciaals, toch? Mannekes, ontroering en plezier in 1 namiddag!
Laten we even teruggaan naar zaterdagmiddag. Louisa en Tineke nemen de stadsbus naar het stadsgedeelte Buru Buru. Het aangezicht van dit deel is al helemaal anders dan de buurt waar ik woon. We stappen uit in Buru Buru en al wandelend naar het flatgebouw van Koi, toont Louisa me de plaats van de cakelady. Louisa gaat in november trouwen met Matthew en deze dame staat in voor de huwelijkstaart. Echt! Oh, en dan nog niet zomaar eentje, he, in de vorm van Marokkaanse kussentjes. Wat? Jaja, deze taarten moeten een streling voor het oog zijn, en nog lekker smaken ook als het even kan.
Bon, schoentjes uit en meteen krijg ik daar al een welkomsknuffel van de jarige. Kenianen geven graag en veel knuffels. Een van de vriendinnen kwam juist uit Zuid-Afrika en vond de Afrikanen daar zo kil. Ze had de knuffels zo gemist. Bon, van mij heeft ze er alvast 3 gekregen :-).
Ik word meteen mee de keuken in getrokken waar Koi en nog twee andere vriendinnen aan het koken zijn. Een van die vriendinnen is Patricia. Zij speelt mee in een lokale tv-komedie ' Mother-in-law '. Ik sta daar zowaar met een BK (Bekende Keniaan) in de keuken. Dat vertelde Louisa me maar achteraf. De kinderen aanwezig in het appartement waren minder verlegen om mij een hand te geven dan om aan haar goedendag te zeggen. Grappig. Op die manier voelde ik me dan ook niet zo bekeken als mzungu (blanke in het Kiswahili). In het algemeen voel ik me niet echt zo bekenen, toch niet zoals in sommige delen van Peru, waar ze jou constant achterna roepen. Gringa, gringa (blanke in het Spaans). Ik had het misschien al vermeld, maar de Kenianen zijn heel hartelijke en vriendelijke mensen.
In de keuken hoor ik dan een mengtaaltje van Engels en Swahili, Kikuyu. Bon, de vriendinnen zijn op een bepaald moment overgeschakeld op het pure - let wel, met Afrikaans accent - Engels. Zo zat ik er iets minder voor spek en bonen bij, maar in feite is er zoveel te observeren dat je je eigenlijk niet echt verveelt. Kleine noot: eigenlijk is de taal onder elkaar niet het Engels, maar iedereen kan het wel spreken.
Op een bepaald moment hoor ik op de radio - waarbij de uitzendingen wel in het Engels worden uitgezonden - een dame het volgende zeggen: " The women are born to help their men". Waaaaaaaaaaaat? Ik laat mijn verwondering blijken en we geraken aan de klap over de bijbel. En dan zijn zij op hun beurt verwonderd: denk jij dat de Bijbel een verhaal is? Schi-tte-rend. Maar ze bekijken me niet scheef, gaan gewoon in dialoog en even later halen ze zelfs de humordoos boven over God. Volgens hen zapt God naar Kenia als hij komedie wil zien. Hij roept er dan ook Abraham en Gabriel bij. Hi-la-risch!
Nu, we hadden er dan wel over gelold, maar dan kwam het officiele gedeelte van het feestje. Met een bijzonder religieus tintje. Na de lunch (late namiddag lunch) volgde het aansnijden van de cake. Wij blazen kaarsjes uit. Nadien volgen de speechen. Oink, dacht ik, maar het was heel ontroerend. Iedereen mocht een zegje doen gericht aan de jarige. Wat een lofzangen en man, geprezen dat zij is. Ik denk dat ik voor een heel leven zou geprezen zijn. En ja, uiteraard slaan ze mij niet over. Gelukkig was ik een van de laatste en kon ik even spieken en nadenken, want goh, dit was de eerste keer dat ik ze zag. Hierna volgde een speech van de jarige, een gebed, de bijbelse dankwoorden en een Kikuyu-lied. Denk die bijbelse zaken even weg en dan kreeg je een heel warme situatie. Ik was ontroerd.
Op de terugweg maakte ik dan nog een furie in het Swahili mee van de sidekick tegen een van de passagiers. Terecht naar het schijnt. Bij de halte kwamen er al meteen mensen van op straat door de deur kijken. Louisa wees me erop dat Kenianen nogal dramaqueens zijn en wel van een beetje show houden :-). Eens terug in town, neem ik de Matatu terug naar Kileleshwa. Wat een dag!
En dan kom ik aan het tweede deel van de titel: het verjaardagsfeestje. Zaterdagmiddag sprak ik af met Louisa in town. We trokken samen naar de verjaardag van de moeder van Koi, een vriendin. Koi, haar afgekorte Kikuyu-naam (Kikuyu is een van de grootste stammen hier), of Sylvia, haar Engelse naam, werkt bij UNEP. Ze had familie en vrienden uitgenodigd om de 50e verjaardag van haar moeder te vieren. Niets speciaals, toch? Mannekes, ontroering en plezier in 1 namiddag!
Laten we even teruggaan naar zaterdagmiddag. Louisa en Tineke nemen de stadsbus naar het stadsgedeelte Buru Buru. Het aangezicht van dit deel is al helemaal anders dan de buurt waar ik woon. We stappen uit in Buru Buru en al wandelend naar het flatgebouw van Koi, toont Louisa me de plaats van de cakelady. Louisa gaat in november trouwen met Matthew en deze dame staat in voor de huwelijkstaart. Echt! Oh, en dan nog niet zomaar eentje, he, in de vorm van Marokkaanse kussentjes. Wat? Jaja, deze taarten moeten een streling voor het oog zijn, en nog lekker smaken ook als het even kan.
Bon, schoentjes uit en meteen krijg ik daar al een welkomsknuffel van de jarige. Kenianen geven graag en veel knuffels. Een van de vriendinnen kwam juist uit Zuid-Afrika en vond de Afrikanen daar zo kil. Ze had de knuffels zo gemist. Bon, van mij heeft ze er alvast 3 gekregen :-).
Ik word meteen mee de keuken in getrokken waar Koi en nog twee andere vriendinnen aan het koken zijn. Een van die vriendinnen is Patricia. Zij speelt mee in een lokale tv-komedie ' Mother-in-law '. Ik sta daar zowaar met een BK (Bekende Keniaan) in de keuken. Dat vertelde Louisa me maar achteraf. De kinderen aanwezig in het appartement waren minder verlegen om mij een hand te geven dan om aan haar goedendag te zeggen. Grappig. Op die manier voelde ik me dan ook niet zo bekeken als mzungu (blanke in het Kiswahili). In het algemeen voel ik me niet echt zo bekenen, toch niet zoals in sommige delen van Peru, waar ze jou constant achterna roepen. Gringa, gringa (blanke in het Spaans). Ik had het misschien al vermeld, maar de Kenianen zijn heel hartelijke en vriendelijke mensen.
In de keuken hoor ik dan een mengtaaltje van Engels en Swahili, Kikuyu. Bon, de vriendinnen zijn op een bepaald moment overgeschakeld op het pure - let wel, met Afrikaans accent - Engels. Zo zat ik er iets minder voor spek en bonen bij, maar in feite is er zoveel te observeren dat je je eigenlijk niet echt verveelt. Kleine noot: eigenlijk is de taal onder elkaar niet het Engels, maar iedereen kan het wel spreken.
Op een bepaald moment hoor ik op de radio - waarbij de uitzendingen wel in het Engels worden uitgezonden - een dame het volgende zeggen: " The women are born to help their men". Waaaaaaaaaaaat? Ik laat mijn verwondering blijken en we geraken aan de klap over de bijbel. En dan zijn zij op hun beurt verwonderd: denk jij dat de Bijbel een verhaal is? Schi-tte-rend. Maar ze bekijken me niet scheef, gaan gewoon in dialoog en even later halen ze zelfs de humordoos boven over God. Volgens hen zapt God naar Kenia als hij komedie wil zien. Hij roept er dan ook Abraham en Gabriel bij. Hi-la-risch!
Nu, we hadden er dan wel over gelold, maar dan kwam het officiele gedeelte van het feestje. Met een bijzonder religieus tintje. Na de lunch (late namiddag lunch) volgde het aansnijden van de cake. Wij blazen kaarsjes uit. Nadien volgen de speechen. Oink, dacht ik, maar het was heel ontroerend. Iedereen mocht een zegje doen gericht aan de jarige. Wat een lofzangen en man, geprezen dat zij is. Ik denk dat ik voor een heel leven zou geprezen zijn. En ja, uiteraard slaan ze mij niet over. Gelukkig was ik een van de laatste en kon ik even spieken en nadenken, want goh, dit was de eerste keer dat ik ze zag. Hierna volgde een speech van de jarige, een gebed, de bijbelse dankwoorden en een Kikuyu-lied. Denk die bijbelse zaken even weg en dan kreeg je een heel warme situatie. Ik was ontroerd.
Op de terugweg maakte ik dan nog een furie in het Swahili mee van de sidekick tegen een van de passagiers. Terecht naar het schijnt. Bij de halte kwamen er al meteen mensen van op straat door de deur kijken. Louisa wees me erop dat Kenianen nogal dramaqueens zijn en wel van een beetje show houden :-). Eens terug in town, neem ik de Matatu terug naar Kileleshwa. Wat een dag!
Abonneren op:
Posts (Atom)