Bezoek

Ik heb bezoek. En bezoek is altijd fijn. Maar het wordt nog beter als ze zelf voor de nodige ongewilde animo zorgen.

Dinsdagavond 10.45 pm. Ik ben net Bed-lehem aan het betreden. WOOOEH. De toon van de sms.

Tine, we vroegen ons af of het erg is dat we maar 18 euro cash bij ons hebben. We zitten al op het vliegtuig.

Lap, denk ik. Daar gaan de geplande uren slaap. Je moet weten dat ze dus twee keer 20 euro (of 25 dollar) cash nodig hebben voor het visum bij aankomst in Nairobi. Ik deed mijn ogen toe in de hoop voor 3 am (tot wanneer taxi om mij kwam) toch nog even te dutten. Maar het eerste wat ik zag was een vader en een dochter op het vliegtuig, op die kleine zitjes, in half-donker, hun euro's bijeen zoeken. Ik schoot in de lach. En ik dacht: oh boy, en ze zijn nog niet eens hier.

Bon, na middernacht val ik toch in slaap. TUUT. 3 am. Direct de douche in of ik blijf gewoon liggen. Op de luchthaven moeten we natuurlijk wel wat wachten. En dan zie ik een wittekoppeke met rode regenvest met daarnaast een Keniaan in douane-outfit naar buiten komen. De papa mag begeleid geld afhalen om binnen te kunnen in het land. Grappig zicht. Een uur na de landing zitten ze eindelijk in de taxi. De papa heeft een harde les geleerd, want hij moest natuurlijk bakshish aan die peet betalen.

Ik laat ze slapen en kruip zelf ook nog een paar uur onder de wol.

Pas op, de lol is nog niet gedaan. Een beetje rust en een douche later wandelen we door Nairobi. Eerste kennismaking met de stad. De tongen komen los. De papa heeft zowaar alles mee van een bagagelijst die ik doormailde, tot kaarsen en gezelschapspelletjes toe. Die lijst is een lijst die ik samenraapte van de vele avonturen en dat is dus soms ook wel een beetje een richtlijn. Dat had ik er dus niet bijgezegd. De zus Frauke lag al dubbel toen hij zijn valies (23 kg nota bene) uitledigde op bed.
Die lijst was trouwens de attachment bij de mail met alle andere tips en weetjes, alsook dat van die cash voor het visum.... begrijpe wie begrijpe kan.

Tot slot. De papa is op de hoogte gebracht dat ik een klein beetje met hem ging lachen op de blog :-).

Verschillen in buurten

Nonkel Frans maakte me er in zijn waardevolle comment op attent dat ik ergens in dat hoofd van me nog een ideetje had voor een bericht, maar nog niet postte (de stageplaats genereert veel werk, wat LEUK is).

Uitgangspunt: hij was verwonderd dat Nairobi niet een en al favela was.

Neen, er is hier een echte skyline in town en het verkeer(vorige week zat ik een uur en 40 minuten vast op Moi ave, ik was thuis na 2,5 uur. Niemand weet wat het probleem was nota bene)en de uitlaatgassen duiden op een drukke stad. De maatpakjes die hier elke morgen hun weg zoeken naar hun verdieping in hun gebouw zijn niet op twee handen te tellen.
Maar...dat is town. Nairobi telt vele buurten, zoals elke grootstad. Ik heb ze nog niet allemaal gezien, maar ik kan je er wel bij vertellen dat ik echt wel al innerlijk kwaad ben geworden.

Ik zag Kariobangi, wat een armenwijk is. Golfplaten kleine huisjes, wegelingen ertussen waar water en afval door stroomt. Op de hoek: naast de berg vuilnis een straatventer die groenten en fruit verkoopt.
Dan heb je Westlands. Heel veel Indiers, fancy shopping centra, clubs, lounge rooms, cinematicketje voor het dubbele van de prijs, ...
Dat zijn al twee extremen. Maar je hebt voor elk van die twee eigenlijk nog een extremere versie.
Naast Kariobangi is er de befaamde sloppenwijk Kibera. Dat is eigenlijk wat ze noemen een informal settlement. Mensen die hun geluk in de steden willen beproeven, maar niet echt ver geraken, of vluchtelingen, of verstotelingen. Deze informal settlements hebben geen elektriciteit of sanitaire voorzieningen of toch bitter weinig. Ik was nog niet in dit stuk van Nairobi. Het is dan ook niet zonder gevaar, fysiek en vooral mentaal.
De exclusieve wijk Gigiri dan. Miljaar. Dat was schokerend. Aapjes, vlinders, vogels, lanen met groen. Verse lucht. En dan de kantoren... Het VN-gebouw is naar het schijnt bijna surreeel.
Hiernaast heb je dan wijken die een beetje meer doorwegen naar Westlands, zoals Lavington, Upperhill Springs, Kilimani en ja :-) Kileleshwa.
Er is nog een type wijk, zoals Buru Buru. Het zijn geen arme, maar ook geen rijke buurten. De grijze zones zijn altijd iets moeilijker uit te leggen.

Nu, dit zijn indrukken en observaties. Ik verander misschien nog van mening...