Dag 1

De papa had zich nog maar net gedraaid en daar was de eerste stommiteit al. Ik was mijn camelbag uit mijn rugzakje vergeten leeg te gieten. Het gaat om water, maar geen doen aan. De veiligheidsagent houdt voet bij stuk. Ik moet Monopoly-gewijs terug naar ‘start’. Zelf dat water uitgieten en opnieuw door de security komen. Een geluk dat er nergens ellenlange rijen zijn of ik ben gesjosd, want nadien kan ik bijna onmiddellijk inschepen. Niet voordat ik nog even het toilet bezoek. Iets wat een absolute constante wordt doorheen de reis. Overal waar ik kan en mag ben ik dus de wc’s binnen gewandeld. En nooit zomaar, hé! De vlucht naar Caïro is vermoeiend in de zin dat rechts achter mij een peuter om het half uur een huilbui krijgt. Ben ik blij dat ze een film zouden draaien. Dus snel het magazine erop nageslaan om te zien waaraan ik me kan verwachten. Het eerste waar mijn oog op valt, is dat Twilight omschreven wordt als ‘Western’. Say what? Het is dan wel wolven die tegen vampieren vechten in een open veld of bos soms, maar dat zou nu toch wel het echte filmgenre tot een karikatuur maken. Toen ik een paar lijntjes verder ‘Arabic’ zie staan, valt mijn frank. De film ‘The vow’ is gelukkig een kleine afleiding van het door merg en been gaande huilen van de uk. Klein, want in mijn linkeroor hoor ik de Franse gedubte versie en in mijn rechteroor de Engelse originele versie. Zeer interessante manier om iedereen te kunnen laten kijken. Klein ook omdat ik de film niet echt een hoogvlieger vond. De vlucht naar Nairobi is veel gemoedelijker. Helemaal in de staart van het vliegtuig kan ik rustig in slaap vallen. Kan ik ook meteen de eetgewoonten van mijn buur vergeten . Opvallend trouwens zijn de overwegend blanke passagiers. Uitzonderlijk veel Italianen. Maar wat weet ik hier nu van? Het is niet alsof ik elk trimester op een vlucht naar de Keniaanse hoofdstad zit. Hoe gemakkelijk het is om de douane te passeren en al mijn bagage bijeen te sprokkelen (maar liefst 42 kg – met een vierde aan kadookes weliswaar) zo moeilijk is het om mijn taxi-chauffeur te vinden. Ook niet moeilijk: hij was er niet. Overslapen. Stommiteit 2 (of waren het al meer?): telefoonnummer niet opschreven van het hostel. Reiservaring zorgt er dan voor dat een mens wel op zijn poten komt, maar enfin. Na veel vijven en zessen beland ik tegen 5.30 am in een bed, in Kilimani, in Nairobi, in Oost-Afrika, in mijn oogappel. Vluchtgedoe compleet vergeten. Morgen al drie ontmoetingen met vriendjes en daar kijk ik zooooooo naar uit!