Trip Huamantanga

Een paar dagen het bos in. En dan nog niet zomaar welke bossen, maar een gebied met een biodiversiteit om U tegen te zeggen. Jammer genoeg zijn er enkelingen die denken en vinden dat ze 200-jarige bomen moeten omkappen (illegale boskap). Dus naast de ontzettende jungle-schoonheden zie je op je weg door de bossen, op veilige afstand van de dorpen, plaatsen met gestapeld vers gezaagd hout.

De tocht begon in het dorp La Virginia op naar het volgende dorp Nuevo Jerusalem. Langs modder, woedende-tanden-tonende-honden en minutenlang stoppen langs bloemen, fenomenen en planten om het te bewonderen en er een kiekje van te nemen.
Eens in het dorp Nuevo Jerusalem zoeken we het huis van Emanuel en Carmela met hun drie kinderen Marie Judit, Anthony en Sandra op. Eva overnachtte daar al eerder. De papa is op zwier en de mama komt pas laat thuis van het veld, maar de twee meiden zijn entertainment genoeg. Prachtig hoe zij een machete-mes kunnen gebruiken, hoe ze alles op blote voeten doen en hoe serieus ze de school en het ermee gepaard huiswerk nemen. Dan zie je toch hoe relatief eigenlijk alles is.
De volgende morgen zetten we aan naar de waterval, die we uiteindelijk na letterlijk vallen en opstaan niet vinden. Achteraf blijkt dat we er op 5 minuten van stonden wat ook niet anders kon, want we hoorden het water naar beneden gutsen. Tja, zonder gids was dan toch niet zo een goed idee :-).
Gezien we daar energie (ikke toch) en tijd verloren hadden, arriveerden we pas om 16u30 in het volgende dorp (La Rinconada). Eva stapte moedig door naar het dorp nog verder, nl San Luiz, de dees besloot wijselijk achter te blijven bij profesor Sósimo en zijn vrouw Dina en hun 2 kinderen Deily (6 jaar) en Merly (1,5 jaar). En eigenlijk vond ik het best interessant eens te zien hoe zij dag in dag uit leven. Het leven start voor velen met de zonsopgang, uitslapen is slapen tot 6u30, maar het eindigt ook vroeger. Als de zon ondergaat, eet men en even later dooft het leven uit. Letterlijk gaan dan ook alle kaarsjes uit, want er is geen elektriciteit. Niet echt noodzakelijk met zo een levensstijl natuurlijk. Overdag gaan de meesten naar de velden, dikwijls minstens een uur stappen, maar omdat Dina de vrouw is van de lokale meester is zij dus gewoon aanwezig, doet ze het huishouden en zo. Saai, denk je dan. Neen, eigenlijk ook niet, want alles gebeurt trager want de gemakkelijke geïndustrialiseerde zaken als een wasmachine, broodbakmachine, perser, ... hebben ze niet hé :-). Wat een armoede, zou je dan denken. Niets is minder waar, armoede zit in de harten en de geesten van de mens, niet in hetgeen ze hebben. Je zou bijvoorbeeld eens moeten zien hoeveel de lokale kinderen afweten van de natuur hier. Elke vogel, elke plant, elke boom kennen ze bij naam. Schitterend!
Daar kon ik ook de oppik van de illegale boskap aanschouwen in z'n volle glorie. Tuurlijk, want aanstaande maandag is er daar een grote bijeenkomst van de gemeente, radio Marañón, experten, ... om de bossen en diens bescherming feestelijk in te luiden, dus hup hup snel snel nog een sol of 3000 verdienen. Tssss! En dan komt de reporter in me naar boven; ik neem een foto van de mensen in actie vanachter een huis. Had ik nu maar dat toestel in Lima niet laten gestolen worden, ik zou m'm grote lens kunnen gebruikt hebben... ;-)
Ik leerde ook dat de gezondheidspost veraf is waardoor zo een vier jaar geleden een vrouw en kind beiden het leven lieten bij de geboorte.
Sommige kinderen stappen 2 uur om naar school te kunnen gaan. De meeste dorpen hebben een lagere school, de secundaire school is gegroepeerd in centrale dorpen waardoor ze soms nog langer moeten stappen. Geen minuut hoor je ze klagen, ze zeggen altijd vriendelijk buenos dias als ze de schoolomgeving bereiken en jou zien.

Op vrijdag keer ik dan terug omdat mijn collega Juan in La Rinconada moet zijn voor een workshop met vrouwen. Dat is meteen mijn ticket terug naar de 'bewoonde' wereld.