Home sweet home

Et voila, we zijn alweer op Belgische bodem. Enkel een paar uur vertraging omdat Pachamama (Moeder Natuur) beslist had een onweer te laten losbarsten in New York 5 minuten voor eigenlijk vertrek. Gevolg: meer dan twee uur in een vliegtuig, maar het moet gezegd met een uitstekende service van Continental Airlines.

Het doet toch raar. En het blijft ongelooflijk dat ik twee dagen geleden in de straten van Buenos Aires rondliep.
Deel twee van deze gehele ervaring kan beginnen :-).

Bedankt aan allen die dit mee mogelijk maakten, dit mee met me deelden op welke wijze ook en dit mee beleefden.

Thanks to everyone!
Muchísima gracias a todos!

Tango

Tango helemaal links laten liggen in deze stad zou niet alleen 'not done' zijn, maar ook heel dom. Want als er nu één plaats is waar je de tangosfeer kan opsnuiven, dan is het hier wel. Dus hebben we een uurtje of twee les genomen (foto's volgen jaja), het beroemde en tevens oudste café in Argentinië bezocht en een winkel met typische kledij en schoenen binnengeslopen. Een milonga (tangobar) houden we tegoed.

Tango is een dans die ontstaan is toen mannen, jaren terug zwaar in de minderheid (ontdekkingsreizigers scheepten aan zonder vrouwen en kinderen, hé), toenadering wouden zoeken tot een vrouw, maar niet wisten hoe. Sommigen weten dat vandaag nog steeds niet, dit terzijde :-D.
Tangomuziek is oorspronkelijk instrumentaal, tot Carlos Gardel ten tonele kwam. Toen Argentinië de voetbalmatch tegen Uruguay verloor begin jaren 20e eeuw en ze een dipje hadden (voetbal is hier een religie), nam Gardel in het café de micro en startte hij met zang bij de tangomuziek. De hoge stem die half poëtisch pratend, half zingend de muziek begeleidde, was niet voor hem weggelegd en hij gebruikte zijn folklorische ervaring. Et voilá, the legend was born. Later zong hij duetten met Razano tot die keelkanker kreeg en manager werd van Gardel.
Bij een van de caféruzies werd Gardel neergschoten in een donker straatje: bij wonder overleefde hij dit en hij zong meest van zijn tijd met een kogel in zijn long. De vliegtuigcrash in Colombia jaren later overleefde hij evenwel niet.

Café Tortoni bestaat sinds 1858 en is daarmee de oudste pub in Argentinië. Zijn eerste locatie was in de straat Florida, maar even later verhuisde hij naar zijn huidige plaats, even verderop. Wat nu de ingang is, was vroeger een muur, want de brede laan was toen onbestaande.
Tortoni was een verzamelplaats van artiesten: schrijvers, schilders, zangers, ... Vele tangostukken werden hier gecomponeerd bijvoorbeeld.

Deze tangotoer deed ik in het gezelschap van Lut en Bob. Bob is niemand minder dan de big boss van Joker en van het Via Via Café waar ik resideer. Waw.

Fotos

la motocicleta de Ché Guevara (en la casa en Alta Gracia - Córdoba)
Malena y Davíd
Helado de vino (uvas de Cabernet Sauvignon): ricíssimo!!!!!!!!!
la ciudad de Córdoba en la tarde

Eindbestemming bereikt

Buenos Aires. Maar hoe ik hier geraakt ben, dat vloeit verder uit een verhaaltje.

Vrijdagnamiddag ben ik vanuit Córdoba met de bus Malvinas Argentinas naar het dorp Rio Segundo getrokken. Wat doet een mens daar? Dat is iets wat Malena zich ook nog altijd afvraagt, maar zij werkt er nu. Malena ken ik van mijn jaar AFS zo een 10 jaar geleden nu al en ik heb bij haar het weekend doorgebracht. Samen met haar vriend David, die voor het weekend naar daar afgezakt was, want hij woont eigenlijk in Malena's geboortestad San Jorge (niet zo ver van Rosario, Ché Guevara's geboorteplaats).
Op zaterdag zijn we trouwens naar Alta Gracia getrokken om het huis van Ché te bezoeken, want hij is dan wel geboren in Rosario, dit is het huis waar hij het langst gewoond heeft (11 jaar). Door zijn astma moesten zijn ouders oorden opzoeken met droge lucht. Dit was tevens de plaats waar Fidel Castro, ex-president Cuba en dikke vriend van Ché, zijn laatste publieke optreden in het buitenland gaf. Dat was in 2006 toen hij samen met de Venozolaanse president Hugo Chavez dit huis, dat nu omgetoverd is in een museum, bezocht.
En op zondag heb ik een staaltje familiegebeuren - bbq meegemaakt. Die mannen kunnen conversaties aangaan met iedereen aan tafel, eender op welke plaats zij en hun gesprekspartner zitten. Wat een drukte!
En het moest lukken dat David, vriend van Malena, op zondagnacht naar BA afzakte. Dus ik mee naar zijn huis in San Jorge om een paar uurtjes te slapen en dan deze nacht (2u30) vertrokken om vanmorgen vroeg in de tangostad aan te komen. Dus die voorlaatste nachtelijke busrit die ik eerder vermeldde, was dus eigenlijk de laatste. Zo zie je maar.

Oh, en Christophe heeft foto's op zijn blog en op Facebook gezet.

Vallende ster

En ik kon de vallende ster om een wens te doen best gebruiken gisterenavond.
Schemerdonker. Pruttel pruttel pruttel en lap de bus valt stil. Al het volle uur onderweg en nog 4 uur tot Tucumán. Zucht. Tevergeefs probeert de chauffeur nog een beetje geluid te maken met wat voorwerpen, maar een dik uur en half later zitten we op een andere bus die voor ons is teruggkeerd. En hier komt de vallende ster-wens te pas.
Eens in Tucumán moest ik een aansluiting kunnen versieren naar Córdoba: deel twee van de wens. Vanmorgen dus om 7 u aangekomen in een drukke stad waar bijna geen hostals of internetcafés te vinden zijn. Maar de voorlaatste lange nachtelijke busrit zit er op.

Toen ik gisteren in donker in de bus zat te wachten samen met 12 andere (allé, na uurtje 10, want die hadden vervoer opgebeld), bedacht ik me dat ik zo wat in elk land zoiets ben tegengekomen. In Peru was het al na schemerdonker, in Chili in late namiddag, in Bolivia tegen middag en hier nu net voor donker. Qua etmaalgebeurtenissen zitten we al safe. Wat dan precies altijd? In Peru en Argentinië een je ne sais quoi, in Chili gewoon niet genoeg getankt en in Bolivia lekke band. Maar het verhaal van Christophe in gedachten kunnen we besluiten dat het allemaal nog zo erg niet was. Eerder verwonderlijk.

Taalverwarring + UPDATE

In Chili eten ze de laatste letters van de woorden en zinnen op, maar in Argentinië spreken ze precies een ander Spaans. En ze moeten dat, naar aloude chauvinistisch Argentijnse gewoonte, dat nog es goed in je neus wrijven. Hoogst onaangenaam als je bedenkt dat jij ten slotte enkel en alleen maar probeert en bovendien probeert je best te doen. Ik zie hen geen 5 talen spreken. Maar naar aloude Belgische gewoonte overkomt me dan de bedeesde nederigheid en ik glimlach.
Bijvoorbeeld een (auto)bús is een colectivo en een colectivo (zoals ik die zag in de drie andere landen)noemen ze een remiss. Volgen wie volge kan :-).

Ik heb het mooie Salta intussen geruild voor een dorpje in de bergen, nl. Cafayate. Morgen ga ik een beetje fietsen, want ik denk dat ik eindelijk over het vertrek van Christophe ben. We moeten hem nu ook niet té veel credit geven, er is al genoeg egoboost geweest ;-).

Wat hier zoal opvalt:

• De vale dorre winterkleuren zijn plaats aan het maken voor frisse, felle lentekleuren met hier en daar zelfs bloesemkleuren, -geluiden en -geuren.
• Heel wat minder 'bruintjes', maar dat is ook niet moeilijk als je weet dat 1/3 afstamt van Italiaanse inwijkelingen.
• De natuur kent geen grenzen en vloeit over vanuit Bolivia en Chili, maar de stadszichten daarentegen zijn heel westers.
• Het mediterrane karakter is hier absoluut van kracht: géén animo tussen 13u30 en 17u, des te meer erna en ervoor. Winkelen, eten, op bankjes zitten babbelen, ... gebeurt dus dan. Ongelooflijk en nergens anders écht gezien.
• Bijzonder raar is dat mensen weinig weten over het leven buiten hun eigen dorp. Zo kunnen loketbediendes me enkel businfo geven over de busroute die zij verkopen. "Hoeveel uur naar Córdoba? Geen idee jong." "De bushalte? Goh, even denken."
• Het paranoïe onveiligheidsgevoel is tot nu toe achtergebleven in Peru. Het zal zijn zoals de Chileense Nieuw-Zeelander Ross zei:"You lived and worked in Peru? Don't worry, you are well trained than."
• UPDATE: en mals vlees en veel jong. Vegetariërs zijn hier volgens mij quasi onbestaande.
• UPDATE 2: zowaar zowaar, maar hier kennen ze het principe van terrasjes en gezellig enen drinken op de terrasjes
• UPDATE 3: net zoals in Chili zie je aan de bushalte rijen wachtenden. Een Britse gewoonte. Nu ja, in Chili is dat niet moeilijk, net voor de tijden van de goudkoorts was er een invasie van Britten. Dat die dan de grenzen (toen nog beetje anders) oversteken naar Argentinië, tja dat is niet moeilijk. Maar ik zag hetzelfde fenomeen aan de metro in Thailand (Bangkok), een van de weinige landen, naast bvb Ethiopië, dat nooit gekoloniseerd geweest is. Bizar.
  

Ik daal af in route, maar ook in hoogte. Cafayate ligt op 1660 m. De route was dus grens-Tilcara-Salta-Cafayate en het vooruitzicht is Córdoba, op bezoek bij Malena, en dan Buenos Aires met een weerzien met Maria en hopelijk ook Marcela. (dit voor de nieuwsgierige lezers onder ons :-D)

Argentina - puffen

Gisterennamiddag terug geweest naar het treinloket en de vriendelijke meneer heeft toch nog een ticket tevoorschijn getoverd. Oef.
Ik heb dan wel voor een zitje betaald, maar verkoos toch de gang/ grond om in slaap op te vallen. De chauffage stond toch aan. En daar haal ik meteen iets anders aan. Gisterenavond in de warmte (trein) vertrokken, nu toegekomen in Tilcara en in het Casa Colores Hostal meteen thermische kledij, extra pullovers en de bergschoenen uitgespeeld. Nu, Uyuni was goed koud, maar dan ook hoog. Hoewel ik nog altijd op 2450 m zit, kan ik toch al rondlopen in korte mouwkes. Afwachten wat de nacht hier geeft.
Nog geen blognieuws van Christophe, dus ik hoop dat ze hem deze keer via de vooropgestelde route en uren thuisbrengen.
Ik daal af tot Buenos Aires, wat vanaf de grens zo een 1910 km was en waarvan ik er intussen al een paar 100 opzitten heb.

Opnieuw alleen

Pizzeria - pub in Uyuni met Rodrigo, Karima en Christophe. Een uur voor vertrek bus richting La Paz en dus uur voor het scheiden van onze wegen. "Ben je beetje droevig?", vraagt Christophe. Ik moet toch tranen inslikken (gelukkig dat hij dat dan niet gemerkt heeft, want hij geeft op zijn blog aan dat we beiden flink waren en niet geweend hebben). Het was een grandioos avontuur samen en dat is denk ik een understatement :-D.

Vanmorgen te veel tijd genomen om uit te slapen, rugzak op orde te zetten, koude douche te nemen en dus te horen gekregen dat de trein, die maar twee maal rijdt per week nota bene, richting Argentijnse grens volzet is. Er is nog een waterkansje, straks weet ik meer. En dan werd het nog leuker, want de bussen in diezelfde richting rijden 's morgens. Dan sta je es niet vroeg op... gesjosd dus. Dat maakt het vertrek van Christophe nog minder aangenaam.

Afkicken dus van met twee te reizen en opnieuw de neus in de solo-richting met nog een week of twee te gaan. En eigenlijk kijk ik er nu toch ook stiekem naar uit om thuis te komen.

Andere foto's van de driedaagse

Mountain of seven colours
Tree of volcanic rock, naturally formed
Laguna Colorado
hot springs early in the morning

Salar de Uyuni

bakstenen uit zout
werkers op de zoutvlakte
Salar
Isla Incahuasi (cactuseiland middenin Salar)

Week 2 met Christophe in een notedop

Samaipata
La ruta del Ché Guevara (La Higuera, plaats waar hij gefusilleerd werd in 1967).
Sucre - witte stad
Potosí - mijnstad

Kleine noot

Vanaf nu komen de foto's op mijn blog en de verslagen op Christophe's blog.

:-D

Wedstrijd baard

Dames en heren
appels en beren
hoeren en boerinnen
laat het stemmen beginnen

que si, que no
wat denk je van de ba-aard?

(Stem via de comments: Christophe zonder of met baard?)

T & C at Diego's house

de straat van Diego, de enige straat in Cochabamba waar middenin de weg bomen staan
Diego speelt gitaar op de gezellige zaterdagavond met broers en vrienden
mama en papa van Diego
de hond van Diego, Super Pipo (ras: kruising boxer en rottweiler of kortweg 'boxweiler')

Referendum 10-08-08

campagnemateriaal pro Evo Morales
campagnemateriaal
Diego stemt
eettentjes bij het buitenkomen uit stembureau

Cochabamba

vrouw verkoopt 'quesillo' (kaas gekneed van melk): typisch
typische bloem van deze streek
Plaza Principal
Convento by night

La Paz 2

kippenkoppen te koop op straat
mercado de brugas (witch market): foetus van een lama gebruikt als offergave
Christophe eet een 'coca koekje'
Valle de la Luna (Maanvallei)

Instrumentenmuseum La Paz

mopje

harp met klankkast gemaakt van een gordeldier

soorten gitaren

een fluit (in dubbele betekenis)

Arrived

Christophe is veilig en wel in La Paz MET bagage ;-D

Nog steeds geen Christophe

Ik ben nog altijd alleen in La Paz. Je mag niet gedroomd hebben wat Christophe allemaal overkomen is.

In Chicago(aangekomen met vertraging), eerste stop na Brussel, zijn ze erin geslaagd zijn bagage kwijt te spelen. Hoe weet je dat? Als je binnenkomt in USA moet je zelf je bagage naar de aansluiting brengen, zelfs al ben je in transit.Dan is zijn vlucht naar Miami afgelast. Tot overmaat van ramp wordt alles ontruimd door storm waardoor hij niet de enige is die een hotel moet zoeken. Nacht op luchthaven dus. De volgende dag zetten ze hem op vlucht naar Miami via Atlanta. Maar aansluiting naar La Paz is niet verzekerd, hangt af van niet opgedaagde passagiers. Zo zijn er 2. Maar doordat het vliegtuig, alweer, met vertraging vertrekt, komen die paar minuten voor vertrek aangestormd. Hotel in Miami dus. Met douche en bed, zonder bagage. Nu staat hij zeker op de vlucht voor vannacht met aankomst morgen. Nog altijd zonder bagage weliswaar.
Naast de 4 uur in 1e klas te vliegen, nul compensatie. Eten, hotel,... allemaal zelf te betalen.

Ik mag er niet aan denken dat ik dit moet meemaken op de terugweg... Hout vasthouden!

BolivianAs