Pizzeria - pub in Uyuni met Rodrigo, Karima en Christophe. Een uur voor vertrek bus richting La Paz en dus uur voor het scheiden van onze wegen. "Ben je beetje droevig?", vraagt Christophe. Ik moet toch tranen inslikken (gelukkig dat hij dat dan niet gemerkt heeft, want hij geeft op zijn blog aan dat we beiden flink waren en niet geweend hebben). Het was een grandioos avontuur samen en dat is denk ik een understatement :-D.
Vanmorgen te veel tijd genomen om uit te slapen, rugzak op orde te zetten, koude douche te nemen en dus te horen gekregen dat de trein, die maar twee maal rijdt per week nota bene, richting Argentijnse grens volzet is. Er is nog een waterkansje, straks weet ik meer. En dan werd het nog leuker, want de bussen in diezelfde richting rijden 's morgens. Dan sta je es niet vroeg op... gesjosd dus. Dat maakt het vertrek van Christophe nog minder aangenaam.
Afkicken dus van met twee te reizen en opnieuw de neus in de solo-richting met nog een week of twee te gaan. En eigenlijk kijk ik er nu toch ook stiekem naar uit om thuis te komen.
3 opmerkingen:
Een grandioos avontuur...dat is zeker een understatement...
En als het een troost mag zijn, ben vandaag ook een beetje 'Lost in La Paz' zonder Tine aan mijn zijde...
Tineke, ik kijk er ook wel stiekem naar uit dat ge terug zijt :-) Wil een volledig verslag van u en Christophe! Dikke kus
Wat zijn jullie een schatten!
Een reactie posten