Momenteel resideer ik in het toeristische San Pedro de Atacama, een dorp middenin de Atacama-woestijn. Een gebied waarover Bolivia en Chili eind 19e eeuw gedurende de Pacific War vochten. Het resulteerde in gebiedsverlies voor Bolivia, wat niet alleen betekende dat zij hun weg naar de zee verloren, maar ook een gebied rijk aan mineralen (kwarts oa) aan hun neus zagen voorbijgaan.
Gisteren vroeg de gids bijvoorbeeld een 30 seconden stilte in de Valle de la Muerte en naaste de immense stilte was het enige geluid een getik. Volgens hem een druppen van mineralen in schaduwgebieden.
Voorts kan ik zeggen dat ik bijna in extase geraakte bij het zien van de fenomenale sterrenhemel. Want op mijn weg naar mijn hostal Mama Tierra (in de straat Pachamama, wat quechua is voor Moeder Aarde, zelfde naam als het hostal) is er niet overal verlichting. Je ziet zelfs de melkweg! Ik maakte het al eens mee in de Wadi Rum-woestijn in Jordanie en het verveelt je geen seconde.
Heel op het gemak ben ik de dingen aan het verkennen, want ik merk dat er verzadigingspunten beginnen op te treden. Alle dagen buitenshuis eten bijvoorbeeld begint toch tegen te steken. Chili biedt hostals aan met een huiselijke keuken en eerlijk gezegd is dat heerlijk voor mij momenteel.
Mijn boeken zijn sinds gisteren uitgelezen, want op de patio's van de hostals is het heerlijk zitten en een namiddagje met mijn neus in de boeken doet evenzeer deugd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten