Countdown

Nog een tiental dagen en het is weer zover! De zaken raken stilaan allemaal geregeld (accommodatie, logistieke en inhoudelijke planning bij de ngo VVOB Nairobi én Brussel), de laatste afspraken met vrienden en familie vullen mijn agenda en op mijn bureau stapelt zich het één en ander op.
Ik ben momenteel een beetje nerveus eigenlijk, hoewel ik er ongelooflijk naar uit kijk! Ha, waarom? Het is toch niet de eerste keer dat ik zoiets doe. Correct, maar dat is altijd zo een beetje die gezonde spanning daags ervoor. Dat duurt gewoonlijk tot het punt van vertrek, zo het moment waarbij de anderen dan zenuwachtig worden :-).

Bij deze: welkom op het digitale dagboek - sectie Afrika!

zoen, Tineke

A bit more than a week and I am off again to great adventures! All is being settled as we speak (accomodation, feedback from the VVOB office in Brussels), I am busy seeing friends and family and on my desk things are piling up.
I am a bit nervous, though it is not the first time I undertake such a journey. So how come? Just a healthy dosis of excitement which is going to end at the time of my departure or: on the moment others will be getting nervous :-).

I hereby welcome you on this digital diary - chapter Africa!

hug, Tineke

Home sweet home

Et voila, we zijn alweer op Belgische bodem. Enkel een paar uur vertraging omdat Pachamama (Moeder Natuur) beslist had een onweer te laten losbarsten in New York 5 minuten voor eigenlijk vertrek. Gevolg: meer dan twee uur in een vliegtuig, maar het moet gezegd met een uitstekende service van Continental Airlines.

Het doet toch raar. En het blijft ongelooflijk dat ik twee dagen geleden in de straten van Buenos Aires rondliep.
Deel twee van deze gehele ervaring kan beginnen :-).

Bedankt aan allen die dit mee mogelijk maakten, dit mee met me deelden op welke wijze ook en dit mee beleefden.

Thanks to everyone!
Muchísima gracias a todos!

Tango

Tango helemaal links laten liggen in deze stad zou niet alleen 'not done' zijn, maar ook heel dom. Want als er nu één plaats is waar je de tangosfeer kan opsnuiven, dan is het hier wel. Dus hebben we een uurtje of twee les genomen (foto's volgen jaja), het beroemde en tevens oudste café in Argentinië bezocht en een winkel met typische kledij en schoenen binnengeslopen. Een milonga (tangobar) houden we tegoed.

Tango is een dans die ontstaan is toen mannen, jaren terug zwaar in de minderheid (ontdekkingsreizigers scheepten aan zonder vrouwen en kinderen, hé), toenadering wouden zoeken tot een vrouw, maar niet wisten hoe. Sommigen weten dat vandaag nog steeds niet, dit terzijde :-D.
Tangomuziek is oorspronkelijk instrumentaal, tot Carlos Gardel ten tonele kwam. Toen Argentinië de voetbalmatch tegen Uruguay verloor begin jaren 20e eeuw en ze een dipje hadden (voetbal is hier een religie), nam Gardel in het café de micro en startte hij met zang bij de tangomuziek. De hoge stem die half poëtisch pratend, half zingend de muziek begeleidde, was niet voor hem weggelegd en hij gebruikte zijn folklorische ervaring. Et voilá, the legend was born. Later zong hij duetten met Razano tot die keelkanker kreeg en manager werd van Gardel.
Bij een van de caféruzies werd Gardel neergschoten in een donker straatje: bij wonder overleefde hij dit en hij zong meest van zijn tijd met een kogel in zijn long. De vliegtuigcrash in Colombia jaren later overleefde hij evenwel niet.

Café Tortoni bestaat sinds 1858 en is daarmee de oudste pub in Argentinië. Zijn eerste locatie was in de straat Florida, maar even later verhuisde hij naar zijn huidige plaats, even verderop. Wat nu de ingang is, was vroeger een muur, want de brede laan was toen onbestaande.
Tortoni was een verzamelplaats van artiesten: schrijvers, schilders, zangers, ... Vele tangostukken werden hier gecomponeerd bijvoorbeeld.

Deze tangotoer deed ik in het gezelschap van Lut en Bob. Bob is niemand minder dan de big boss van Joker en van het Via Via Café waar ik resideer. Waw.

Fotos

la motocicleta de Ché Guevara (en la casa en Alta Gracia - Córdoba)
Malena y Davíd
Helado de vino (uvas de Cabernet Sauvignon): ricíssimo!!!!!!!!!
la ciudad de Córdoba en la tarde

Eindbestemming bereikt

Buenos Aires. Maar hoe ik hier geraakt ben, dat vloeit verder uit een verhaaltje.

Vrijdagnamiddag ben ik vanuit Córdoba met de bus Malvinas Argentinas naar het dorp Rio Segundo getrokken. Wat doet een mens daar? Dat is iets wat Malena zich ook nog altijd afvraagt, maar zij werkt er nu. Malena ken ik van mijn jaar AFS zo een 10 jaar geleden nu al en ik heb bij haar het weekend doorgebracht. Samen met haar vriend David, die voor het weekend naar daar afgezakt was, want hij woont eigenlijk in Malena's geboortestad San Jorge (niet zo ver van Rosario, Ché Guevara's geboorteplaats).
Op zaterdag zijn we trouwens naar Alta Gracia getrokken om het huis van Ché te bezoeken, want hij is dan wel geboren in Rosario, dit is het huis waar hij het langst gewoond heeft (11 jaar). Door zijn astma moesten zijn ouders oorden opzoeken met droge lucht. Dit was tevens de plaats waar Fidel Castro, ex-president Cuba en dikke vriend van Ché, zijn laatste publieke optreden in het buitenland gaf. Dat was in 2006 toen hij samen met de Venozolaanse president Hugo Chavez dit huis, dat nu omgetoverd is in een museum, bezocht.
En op zondag heb ik een staaltje familiegebeuren - bbq meegemaakt. Die mannen kunnen conversaties aangaan met iedereen aan tafel, eender op welke plaats zij en hun gesprekspartner zitten. Wat een drukte!
En het moest lukken dat David, vriend van Malena, op zondagnacht naar BA afzakte. Dus ik mee naar zijn huis in San Jorge om een paar uurtjes te slapen en dan deze nacht (2u30) vertrokken om vanmorgen vroeg in de tangostad aan te komen. Dus die voorlaatste nachtelijke busrit die ik eerder vermeldde, was dus eigenlijk de laatste. Zo zie je maar.

Oh, en Christophe heeft foto's op zijn blog en op Facebook gezet.

Vallende ster

En ik kon de vallende ster om een wens te doen best gebruiken gisterenavond.
Schemerdonker. Pruttel pruttel pruttel en lap de bus valt stil. Al het volle uur onderweg en nog 4 uur tot Tucumán. Zucht. Tevergeefs probeert de chauffeur nog een beetje geluid te maken met wat voorwerpen, maar een dik uur en half later zitten we op een andere bus die voor ons is teruggkeerd. En hier komt de vallende ster-wens te pas.
Eens in Tucumán moest ik een aansluiting kunnen versieren naar Córdoba: deel twee van de wens. Vanmorgen dus om 7 u aangekomen in een drukke stad waar bijna geen hostals of internetcafés te vinden zijn. Maar de voorlaatste lange nachtelijke busrit zit er op.

Toen ik gisteren in donker in de bus zat te wachten samen met 12 andere (allé, na uurtje 10, want die hadden vervoer opgebeld), bedacht ik me dat ik zo wat in elk land zoiets ben tegengekomen. In Peru was het al na schemerdonker, in Chili in late namiddag, in Bolivia tegen middag en hier nu net voor donker. Qua etmaalgebeurtenissen zitten we al safe. Wat dan precies altijd? In Peru en Argentinië een je ne sais quoi, in Chili gewoon niet genoeg getankt en in Bolivia lekke band. Maar het verhaal van Christophe in gedachten kunnen we besluiten dat het allemaal nog zo erg niet was. Eerder verwonderlijk.

Taalverwarring + UPDATE

In Chili eten ze de laatste letters van de woorden en zinnen op, maar in Argentinië spreken ze precies een ander Spaans. En ze moeten dat, naar aloude chauvinistisch Argentijnse gewoonte, dat nog es goed in je neus wrijven. Hoogst onaangenaam als je bedenkt dat jij ten slotte enkel en alleen maar probeert en bovendien probeert je best te doen. Ik zie hen geen 5 talen spreken. Maar naar aloude Belgische gewoonte overkomt me dan de bedeesde nederigheid en ik glimlach.
Bijvoorbeeld een (auto)bús is een colectivo en een colectivo (zoals ik die zag in de drie andere landen)noemen ze een remiss. Volgen wie volge kan :-).

Ik heb het mooie Salta intussen geruild voor een dorpje in de bergen, nl. Cafayate. Morgen ga ik een beetje fietsen, want ik denk dat ik eindelijk over het vertrek van Christophe ben. We moeten hem nu ook niet té veel credit geven, er is al genoeg egoboost geweest ;-).

Wat hier zoal opvalt:

• De vale dorre winterkleuren zijn plaats aan het maken voor frisse, felle lentekleuren met hier en daar zelfs bloesemkleuren, -geluiden en -geuren.
• Heel wat minder 'bruintjes', maar dat is ook niet moeilijk als je weet dat 1/3 afstamt van Italiaanse inwijkelingen.
• De natuur kent geen grenzen en vloeit over vanuit Bolivia en Chili, maar de stadszichten daarentegen zijn heel westers.
• Het mediterrane karakter is hier absoluut van kracht: géén animo tussen 13u30 en 17u, des te meer erna en ervoor. Winkelen, eten, op bankjes zitten babbelen, ... gebeurt dus dan. Ongelooflijk en nergens anders écht gezien.
• Bijzonder raar is dat mensen weinig weten over het leven buiten hun eigen dorp. Zo kunnen loketbediendes me enkel businfo geven over de busroute die zij verkopen. "Hoeveel uur naar Córdoba? Geen idee jong." "De bushalte? Goh, even denken."
• Het paranoïe onveiligheidsgevoel is tot nu toe achtergebleven in Peru. Het zal zijn zoals de Chileense Nieuw-Zeelander Ross zei:"You lived and worked in Peru? Don't worry, you are well trained than."
• UPDATE: en mals vlees en veel jong. Vegetariërs zijn hier volgens mij quasi onbestaande.
• UPDATE 2: zowaar zowaar, maar hier kennen ze het principe van terrasjes en gezellig enen drinken op de terrasjes
• UPDATE 3: net zoals in Chili zie je aan de bushalte rijen wachtenden. Een Britse gewoonte. Nu ja, in Chili is dat niet moeilijk, net voor de tijden van de goudkoorts was er een invasie van Britten. Dat die dan de grenzen (toen nog beetje anders) oversteken naar Argentinië, tja dat is niet moeilijk. Maar ik zag hetzelfde fenomeen aan de metro in Thailand (Bangkok), een van de weinige landen, naast bvb Ethiopië, dat nooit gekoloniseerd geweest is. Bizar.
  

Ik daal af in route, maar ook in hoogte. Cafayate ligt op 1660 m. De route was dus grens-Tilcara-Salta-Cafayate en het vooruitzicht is Córdoba, op bezoek bij Malena, en dan Buenos Aires met een weerzien met Maria en hopelijk ook Marcela. (dit voor de nieuwsgierige lezers onder ons :-D)