Laatste bericht uit Jaén

Jaja, deel 2 van het avontuur kan bijna beginnen. Maandagmorgen zet ik aan naar Chiclayo. Ik verken een beetje het noorden van Peru en zak dan af naar de Heilige Inca-vallei met het hoogtepunt Machu Picchu. En dan verlaat ik Peru. We zijn dan ongeveer laat juli. Ik doe een ommetoertje naar het noorden van Chili alvorens ik Christophe op 5 augustus ophaal van de luchthaven van La Paz. Samen reizen we Bolivia rond. We stoppen onder andere ook bij Diego in Cochabamba, de jongen die bij ons een jaar verbleef jaren geleden. Eind augustus scheiden dan onze wegen: hij opnieuw richting België en ik zet de laatste weken in en zak af naar Buenos Aires. Ik ontmoet in Argentinië Malena en Maria, twee chicas vanuit mijn AFS-jaar Turkije. Begin september land ik in Zaventem :-).

De laatste dagen hier ben ik nu, samen met Eva, zaakjes op het kantoor aan het afronden zoals de links die niet werken op de site optimaliseren, de map voor de andere vrijwilligers klaarmaken, alles uitleggen voor iedereen, ...
Uiteraard ben ik ook de laatste foto's aan het nemen zoals van señora Nora en haar twee huurders Sjeila en Juan José, de lokale 'bodega', het gezin waar ik een kamer heb, de straten die ik elke dag passeer, ... Sjeila gaf me dan ook out of the blue kettingetjes cadeau. Iets wat ze in haar dorp maken, want zij is een afstammeling van een stam die hier rond de stad Jaén leeft. Ze spreekt dus naast Spaans ook een lokaal dialect.
Juan José vertelt dat ik met mijn gedachten en gezegde dingen hem aan het denken zette :-D. Hij stelde ook altijd veel vragen dus ik kreeg ook wel de indruk dat hij geïnteresseerd was in het hoe en wat van een 'Europese'. Hij kreeg zoveel jaar geleden de kans om in Duitsland te studeren, maar hij kreeg al klamme handen bij die gedachte. Toen. Nu heeft hij er een beetje spijt van en als de kans zich opnieuw zou voordoen, zou hij ze met beide handen nemen.

Nog een weetje. Hier wordt vrijdag de 13de, zoals in juni het geval was, niet echt 'gevierd'. Het is eerder, lees aandachtig, el domingo el 7 (zondag de 7e). Dat is ook een uitspraak in het Spaans om ongeluk aan te duiden.

Hoe overzie ik nu de voorbije drie maand? Een balans opmaken is nog niet echt mogelijk, sommige zaken moeten nog een beetje bezinken.
Maar wat ik wel al kan meegeven is dat ik absoluut geen spijt heb van de keuze erop uit te trekken.
Spijt heb ik eigenlijk nooit van iets, zelfs met de mindere weken meegerekend toen ik heimwee had of wat dan ook vond van Peru en de mensen. In de ui- of ijsbergtheorie allemaal normale zaken. (fancy uitleg voor het woord cultuurshock :-D) Ik mocht dat al ervaren in Turkije en ik was voorbereid dat het er aan zat te komen, maar de gevoelens bleven bestaande natuurlijk. Op een schaal van 10 allemaal niet zo belangrijk om de blog mee te vullen natuurlijk.
Alleszins een heuse ervaring met heel veel indrukken en zaken om over na te denken!

Ik probeer zoveel mogelijk berichten te posten over de rondtrek. ¡Hasta luego!

Fiesta

Vorig weekend vierde de school van het dorp La Cascarilla feest. Ach niets bijzonders, maar wel twee gebeurtenissen die me opvielen en die anders zijn dan bij ons.

• De fakkeltocht. Rijen kinderen liepen met fakkels de straten en het plein rond. Ook al niets speciaals ware het niet dat die fakkels eigenlijk figuren waren. Kippen, auto's, toekans, sterren, een big, een kreeft, ... Papieren figuren, en af en toe gekleurd papier. Zo van dat doorzichtig papier. Temidden een kaarsje. Dat alles op een stok. Heel mooi tafereel.
  
  Maar dan... De mooiste moest uitgekozen worden en nadat we twee minuten op het plein rustig stonden toe te kijken, werden we plots meegesleurd naar het podium. O jee, dacht ik. Toch niet de micro en zo. Ik kreeg al mierentietjes. Geen paniek, we werden gewoon gebombardeerd tot jurylid. Rara Peruanen soms toch hoor.
  
  
• Ontgroening van de eerstejaars secundair. Jawadde zeg. Gastjes verkleed in priester en duivels deden de presentatie. De priester roept de naam af van het kind en vraagt dat de meter (bij de jongen) of peter (bij het meisje) hem/ haar vergezelt. Hij zegent de jongeling en geeft ze een komische naam. Zo een beetje een totem-naam zoals bij de Scouts. Tot hier toe het 'nette' gedeelte.
  De meter of peter moet dan een lok knippen van het haar. De duivels doen dan beetje simpel: knippen bij, geven een lik verf op de kaak. Als ze weggetrokken worden, moeten ze voor de duivels aan boetedoening doen. Of ze geven 5 soles (ongeveer 1,23 euro), of ze doen dansje, zingen liedje, ...
  Hierna krijgt de puber een cadeautje van zijn meter of peter. Aan wat doet dat je denken hé?

Altegaartje

• 's Morgens zie je heel veel aasgieren op de straat. De mensen jagen hen niet weg, want bij het ochtenddauw komen ze de straten proper eten.
• Om 22u 's avonds en later nog kindershows a volonté op de televisie. Van een kinderuur hebben ze hier nog niet gehoord.
• Anita heeft niet echt een kinderkribbe voor Jenifer (geboren 2 mei 2008). Jenifer slaapt overdag gewoon in het midden van het grote grootoudersbed. Oh boy? Maar neen, want dat kind kan nog niet echt bewegen, hé.
• Noch hebben ze gehoord van een opgelegd uur voor jongeren (secundair) als die uitgaan, hoe oud ook, die trekken de straat op, slaan de deur achter zich dicht en keren terug als ze terugkeren. Of dit goed of slecht is, laat ik bij deze in het midden.
• Hier kunnen de mannen vezelen zoals de ergste roddeltantes met hun theekransjes.
• Vaderdag wordt hier pas dit weekend gevierd (15 juni) en in België was het vorige week. Geen kat die me een schop onder mijn gat gaf. En ik heel fier vandaag via het fantastische internet-bel-programma Skype al wensen overbrengen voor zondag. Ruimschoots op voorhand. Dacht ik.... Grrumpfgh.

Departure one week earlier

I will be leaving Jaén one week sooner than planned. On the 3oth of June I start the travelling part of my trip. But I still have some short stories to share with you.

• Our trip to the border of Ecuador. For our visa we had to travel to Ecuador. Because I sleep easily in cars, planes, trains, ... was leaving at 4.3o am sharp no big deal. Or so I thought... the road was horrible. Once arrived in Namballe we had to do a little go and back across the river in order to receive our stamps. But it worked, we were 2 days in Ecuador...not :-).
• Here in Jaén people are sitting with three on a motorbike, with 9 in a car. No te preocupes! (hakuna matata)
• On the main square a police officer shot himself. Suicide. Some say he was playing with his gun, others claim it is a love thing. The idiom 'news runs fast' was demonstrated in this town.
• Jaén celebrated its 187th birthday. There was a circus in town, guitar players from Peru were invited and a band played on the main square. But on that event people forgot the show in front of them, they prefered to look, or let us say stare, at the two whities.
• Yesterday I ate a different type of maïs. Oh boy, my stomach protested on that one afterwards. It became so badly that I prefered to leave the village La Cascarilla a bit sooner then expected. On moto. Should have been fun, but every hole in the road gave me a painful contraction. On a world scale not so bad off course. Again another adventure ;-).
• The television shows here, telenovelas, are full of drama and complications (in love with A, once married to B, a child from C and engaged to D). The Bold and the Beautiful is peanuts if you would compare. The show 'Betty la fea' (Ugly Betty in the States, Lotte in Holland and Sara in Belgium) originates from Colombia. I can see why now :-).

Basic needs? UPDATE

Indeed, question mark.

In Jaén, my residence place for a couple of months, they cut electricity I think about once in ten days. And that is not so bad, at least not at this side of the world. And this is not being arrogant, but being realistic, because if you would cut electricity in my hometown and its surroundings life just stops. We depend for about everything on electricity. Luckily this is not the case here.

BUT today they cut water supply and thát, ladies and gentlemen, is a huge deal. Water is the key of living. It is what power point presentations, published documents teach us if we talk about the contamination due to minery or the lack of rain and thus water due to illegal forrest cutting. But that remains abstract; if however you wake up finding out there is no water things get a little bit more concrete and the bigger picture suddenly hits you. Water IS a basic need for everyone and we should sherish and protect their source!

Update: the on and off of our water supply was individual. Still, my observations stand!

Blz 123 - update

Ik kreeg het boekenstokje van Christophe. Bedoeling is dat je pagina 123 openslaat van het boek dat je aan het lezen bent, je neemt de zesde tot de tiende regel. Rechtzetting dus.
Soit. Ik ben aan het lezen.................

DE BOEKHANDELAAR VAN KABOEL geschreven door Asne Seierstad

Blz 123. Regel 6-10

Stel je toch voor, de doek vergeten, het belangrijkste van alles... De anderen blijven achter. Leila's paniek heeft ze niet van hun stuk gebracht. Nadat ze allemaal hun haar en wangen met stickertjes beplakt hebben, gaat de boerka eroverheen. Sjakila probeert bij het aantrekken haar kapsel intact te houden.

En nu mogen jullie nog altijd raden wat die doek betekent :-D

Trip Huamantanga

Een paar dagen het bos in. En dan nog niet zomaar welke bossen, maar een gebied met een biodiversiteit om U tegen te zeggen. Jammer genoeg zijn er enkelingen die denken en vinden dat ze 200-jarige bomen moeten omkappen (illegale boskap). Dus naast de ontzettende jungle-schoonheden zie je op je weg door de bossen, op veilige afstand van de dorpen, plaatsen met gestapeld vers gezaagd hout.

De tocht begon in het dorp La Virginia op naar het volgende dorp Nuevo Jerusalem. Langs modder, woedende-tanden-tonende-honden en minutenlang stoppen langs bloemen, fenomenen en planten om het te bewonderen en er een kiekje van te nemen.
Eens in het dorp Nuevo Jerusalem zoeken we het huis van Emanuel en Carmela met hun drie kinderen Marie Judit, Anthony en Sandra op. Eva overnachtte daar al eerder. De papa is op zwier en de mama komt pas laat thuis van het veld, maar de twee meiden zijn entertainment genoeg. Prachtig hoe zij een machete-mes kunnen gebruiken, hoe ze alles op blote voeten doen en hoe serieus ze de school en het ermee gepaard huiswerk nemen. Dan zie je toch hoe relatief eigenlijk alles is.
De volgende morgen zetten we aan naar de waterval, die we uiteindelijk na letterlijk vallen en opstaan niet vinden. Achteraf blijkt dat we er op 5 minuten van stonden wat ook niet anders kon, want we hoorden het water naar beneden gutsen. Tja, zonder gids was dan toch niet zo een goed idee :-).
Gezien we daar energie (ikke toch) en tijd verloren hadden, arriveerden we pas om 16u30 in het volgende dorp (La Rinconada). Eva stapte moedig door naar het dorp nog verder, nl San Luiz, de dees besloot wijselijk achter te blijven bij profesor Sósimo en zijn vrouw Dina en hun 2 kinderen Deily (6 jaar) en Merly (1,5 jaar). En eigenlijk vond ik het best interessant eens te zien hoe zij dag in dag uit leven. Het leven start voor velen met de zonsopgang, uitslapen is slapen tot 6u30, maar het eindigt ook vroeger. Als de zon ondergaat, eet men en even later dooft het leven uit. Letterlijk gaan dan ook alle kaarsjes uit, want er is geen elektriciteit. Niet echt noodzakelijk met zo een levensstijl natuurlijk. Overdag gaan de meesten naar de velden, dikwijls minstens een uur stappen, maar omdat Dina de vrouw is van de lokale meester is zij dus gewoon aanwezig, doet ze het huishouden en zo. Saai, denk je dan. Neen, eigenlijk ook niet, want alles gebeurt trager want de gemakkelijke geïndustrialiseerde zaken als een wasmachine, broodbakmachine, perser, ... hebben ze niet hé :-). Wat een armoede, zou je dan denken. Niets is minder waar, armoede zit in de harten en de geesten van de mens, niet in hetgeen ze hebben. Je zou bijvoorbeeld eens moeten zien hoeveel de lokale kinderen afweten van de natuur hier. Elke vogel, elke plant, elke boom kennen ze bij naam. Schitterend!
Daar kon ik ook de oppik van de illegale boskap aanschouwen in z'n volle glorie. Tuurlijk, want aanstaande maandag is er daar een grote bijeenkomst van de gemeente, radio Marañón, experten, ... om de bossen en diens bescherming feestelijk in te luiden, dus hup hup snel snel nog een sol of 3000 verdienen. Tssss! En dan komt de reporter in me naar boven; ik neem een foto van de mensen in actie vanachter een huis. Had ik nu maar dat toestel in Lima niet laten gestolen worden, ik zou m'm grote lens kunnen gebruikt hebben... ;-)
Ik leerde ook dat de gezondheidspost veraf is waardoor zo een vier jaar geleden een vrouw en kind beiden het leven lieten bij de geboorte.
Sommige kinderen stappen 2 uur om naar school te kunnen gaan. De meeste dorpen hebben een lagere school, de secundaire school is gegroepeerd in centrale dorpen waardoor ze soms nog langer moeten stappen. Geen minuut hoor je ze klagen, ze zeggen altijd vriendelijk buenos dias als ze de schoolomgeving bereiken en jou zien.

Op vrijdag keer ik dan terug omdat mijn collega Juan in La Rinconada moet zijn voor een workshop met vrouwen. Dat is meteen mijn ticket terug naar de 'bewoonde' wereld.